Vrouwengroep Kenia

In Kenia zijn veel vrouwengroepen die worden opgestart via de kerk of via een aantal buurvrouwen. De vrouwengroep waar ik zelf lid van ben, is vorig jaar opgestart door een aantal buurvrouwen. Op het moment telt de groep veertig leden. Ten eerste is het een ‘merry goes around’, dat betekent dat elk lid elke week (in ons geval) honderd ksh (ongeveer een euro) inlegt, elk lid krijgt een nummer, als je nummer aan de beurt is krijg je in totaal vier duizend ksh ( ongeveer veertig euro). Daar moet je dan wel veertig weken voor sparen. Dus het is ook een soort van spaargroep. Anders zou die honderd ksh opgaan aan de dagelijkse boodschappen, nu heb je één keer in de veertig weken een groot bedrag. Voor Nederlandse begrippen is het weinig geld, maar voor de mensen hier is het een leuk bedrag, net even een extraatje om bijvoorbeeld schoolgeld van te betalen.

Daarnaast doet de groep ook aan welfare, dat betekent als er een lid ziek is dat er door elk lid honderd ksh extra in wordt gelegd. Dan heeft het lid wat ziek is een extra negenendertighonderd ksh. Laatst is er een zoontje overleden van een lid, hij had aids, op zich al treurig genoeg. Dan is het fijn dat de vrouwengroep extra geld geeft, zodat ze het kind een goed afscheid kan geven. Na een aantal weken wordt er weer extra geld ingelegd, om haar nogmaals te ondersteunen. Bij een begrafenis, of een festiviteit zet de groep zich ook in, iedereen wordt verzameld om te koken of andere dingen te doen.

Hier koken de meesten mensen op houtvuur, dus dat is eerst hout sprokkelen, dan worden de bonen en mais geselecteerd en gekookt, grote pannen vol. Daarnaast wordt er rijst gekookt en een grote pan chai ( dat is zwarte thee met suiker en melk). Hier wordt altijd veel gekookt bij festiviteiten, niemand gaat met een lege maag naar huis, mensen zijn soms zo arm als een kerkrat, maar het is schaamteloos als je je gasten niets aanbiedt.

De vrouwengroep waar ik lid van ben, komt elke zondag rond vier uur in de middag bijeen, als je later dan half vijf komt moet je een boete van twintig shilling betalen. En een dag later kost het je honderd shilling. Kenianen staan erom bekend om niet op tijd te komen, of helemaal niet, dus voor veel vrouwen is het afzien. Als iedereen er is, lang niet iedereen komt elke week, meestal geven ze het geld aan een ander lid, als we geluk hebben komen er ongeveer vijftien leden. Iedereen brengt zijn Leso mee, dat is een mooie pareo met Bijbelse teksten in het Kiswahili, hier kunnen we dan op zitten, De bijeenkomst is op een stukje grasveld vlakbij ons in de buurt. Als iedereen er is, beginnen we met een gebed, dan worden de laatste roddels verteld, het geld afgegeven en geteld, en dan sluiten we af met nog een gebed en gaat iedereen zijn eigen weg.

Voor mij is het ook gelijk de taal klas, het dialect wat ze hier spreken is Kimeru, lastig taaltje, elke zondag leer ik nieuwe woorden, gelukkig spreekt mijn buurvrouw goed Engels dus zij vertaald het een en het ander voor mij. Leuke vrouwen, in het begin erg afstandelijk naar mij toe, maar langzamerhand komen ze los. Een fijne groep om mee samen te zijn.

Sterke vrouwen die allemaal hun mannetje staan, hier in provincie Meru zijn de vrouwen nog erg onderdanig naar mannen toe. Als hun man belt dan moeten ze klaar staan, alles laten vallen en gaan. Daar verbaas ik mij nog steeds over, ik heb de vorige keer aan een aantal vrouwen gevraagd waarom is dat? Zij zeggen dat is onze traditionele cultuur, uit respect naar de man. Ik vind het belachelijk maar ja, wie ben ik! De rare Mzungu (blanke)! Ik zeg er verder niets over tegen hen, ik heb respect voor de Meru cultuur, maar ik hoop toch echt dat de volgende generatie vrouwen meer van zich af gaat bijten!

Jose Gikundi – Hagendoorn