Mijn vertrek naar Jordanië
Acht jaar geleden, het is zover, er zit een ticket enkele reis in mijn tas. Mijn huis is leeg op wat kampeerspullen na. De container met al mijn spullen is onderweg van Rotterdam naar Aqaba. De laatste dagen bestaan uit afscheid nemen. Alsof ik niet meer terugkom. Hier moet ik me even doorheen slaan, het is emotioneel. De vreugde om nu, na alle voorbereidingen, eindelijk te vertrekken en het achterlaten en gedag zeggen aan iedereen die niet mee gaat. Behalve mijn spullen neem ik ook een hoofd vol met nieuwe plannen mee naar Jordanië.
Mijn leven is enorm verrijkt door de emigratie. Ik heb dingen geleerd waar ik nooit mee in aanraking ben geweest in Nederland. Hoe overleef je in de woestijn…Wat doe je als je niet in de taal kunt communiceren behalve wat beleefdheidsphrasen. Hoe ga je om met kamelen die ineens naast je tent staan. Hoe kom je de winter door in een tent, zonder electriciteit, verwarming, met regen en kou en zoveel meer.
Met Abdullah, zoals we zo vaak met gasten thee maken in de woestijn.
De eerste negen maanden heb ik met mijn zoon in een tent gewoond, van september tot juni. Water gehaald met een antieke tractor en tank, 10 km dwars door de woestijn en weer terug. Samen met de paarden, zeven stuks en toen we vertrokken waren er acht. We hebben het getrotseerd en het waren misschien de mooiste maanden van mijn leven dankzij een Bedoeïenenvriend, Ahmad, die ons heeft “geadopteerd” in zijn familie. Hij heeft ons geleerd hoe we met alle uitdagingen in de woestijn om konden gaan. Terwijl er in dezelfde tijd ook iemand was die zich als Bedoeïen voordeed, die mijn zakenpartner was en bezig was de boel te sabboteren en vooral tegen te werken.
Jordanië voelt aan als mijn thuis. Het is mijn keuze geweest om hiernaartoe te emigreren omdat ik verliefd ben geworden. Op het land Jordanië, op het leven van de Bedoeïenen, op de paarden. En nee, niet op een man. Door bepaalde mensen werd ik meteen geaccepteerd en werd ik verder geholpen. Door anderen werd het leven me zo zuur mogelijk gemaakt en het liefst hadden ze me weggepest nadat ze alles van me hadden afgenomen.
Steeds heb ik er voor gekozen om eerst goed te integreren, de taal te leren verstaan en te spreken en met de plaatselijke Bedoeïenen op te trekken. Pas sinds kort ben ik ook in contact met andere Nederlanders en buitenlanders die in Jordanië wonen. Ook ben ik nu betrokken bij de vrouwen in het dorp waar ik nu woon op het gebied van creativiteit. Ik zou heel graag meer willen leren over de motieven die de Bedoeïenen gebruiken in hun kleden, kleding. Leren weven, keramiek maken enz.
Brenda met 2 van de 4 paarden.
Als ik acht jaar geleden had geweten en ervaren wat ik nu weet had ik het zeker anders aangepakt. Maar je kunt niet terug in de tijd. Je kunt de les die je hebt geleerd van de fouten die je hebt gemaakt nu wel beter uitvoeren. Het duurt nu even voordat ik mensen in vertrouwen zal nemen en niet zomaar alles aanpak en overal ja op zeg omdat het als een uitdaging klinkt. Ik heb nu hele fijne mensen om me heen zoals Abdullah, een gezamelijk vriend van Ahmad (die twee jaar geleden is overleden) en mij, die als vrienden naast me staan en me nog steeds helpen. Eigenlijk is het nu een beetje omgekeerd. Ik kwam in Jordanië om iets op te bouwen en overal te helpen. Toen bijna alles van me is afgenomen zijn er mensen voor me opgekomen en helpen me nog steeds.
Nederland is mijn geboorteland. Ik blijf altijd een Nederlander, daar liggen mijn roots. Maar ik ben ook een Bedoeïen, die in de woestijn kan leven, die ervoor kiest om een eenvoudig leven te leiden en dat graag deelt met anderen. Nu probeer ik ieder jaar even in Nederland te kunnen zijn om mijn familie weer in de armen te kunnen sluiten en om mijn vriendinnen te zien. In Jordanië mis ik niets aan Nederland, ik had er een goed leven. Eenmaal in Nederland terug mis ik ineens bepaalde etenswaren die we hier in Jordanië niet hebben. Dropjes, zoute haring, beschuiten met hagelslag, witlof, zalm. Dat eet ik dan in Nederland, ik neem wat dropjes mee en de heimwee is weer over. Terwijl ik er steeds weer naar uitkijk om terug te mogen naar Jordanië. Heel duidelijk mijn thuis.
Besef, als je wilt emigreren dat je nog zoveel kunt voorbereiden, maar dat niet alles zal gaan lopen zoals jij in gedachten hebt en hebt geregeld. Wees flexibel en ga nergens van uit, dan valt het alleen maar mee. Je kunt alle obstakels aan! Mits je geduldig bent. En natuurlijk leer je de taal en ga je om met de inwoners. Verwacht niet meteen dat ze je begrijpen en accepteren, daar is tijd voor nodig. En leer de cultuur kennen, dat was in mijn geval, westerse vrouw in een Arabische mannenwereld een grote uitdaging.
Met gasten te paard.
Ik heb geen spijt van mijn emigratie hoewel echt alles anders is gelopen als ik me ooit heb kunnen voorstellen. Nu kan ik zeggen dat ik hier, in de Wadi Rum, in Jordanië mijn droom leef. Eindelijk na zeven jaar.
Vind je het leuk om meer te lezen over mijn avonturen?
Er komt een boek met mijn avonturen en er zijn nog 2 andere boeken in voorbereiding.
Ik blog op http://grenzeloospaardenmeisje.nl/ over mijn leven in Jordanië samen met de paarden.
Ik ben travel reporter voor Jordanië op: https://moniquemagazine.com/
Mijn LinkedIn account met diverse verhalen op pulse: https://www.linkedin.com/in/brenda-van-den-brink/
Facebook: https://web.facebook.com/brenda.vandenbrink.1
Brenda van den Brink
