Verharding

In tegenstelling tot de Nederlandse maatschappij is mijn parkeerterreintje naast ons huis aan verharding toe! Ons parkeerplaatsje bestaat uit zand wat in de winter tijdens hevige regen makkelijk water doorlaat. Een nadeel is dat ik iedere week zand uit mijn auto kan scheppen wat aan mijn schoenen is blijven hangen, terwijl ik toch ruim tachtig kilometer van het strand woon. Verharden met tegels is geen optie het regenwater heeft een ontsnappingsroute nodig omwille van lagergelegen schuren (we wonen op een berg). Grint leek ons een oplossing maar om iedere keer het gevoel te krijgen dat ik door een hoorspel loop, trok mij dat ook niet aan. Ik moest me laten voorlichten wat het beste middel zou zijn en een aannemer moest hier uitkomst in bieden. Er eentje vinden is niet zo voor de hand liggend, ieder erf hier in Portugal doet vermoeden dat er een aannemer woont. Veel tuinen en erven liggen hier vol bouwtroep en afval, op het platte land nemen ze het niet zo nauw. Een paar dorpen verder is het toch gelukt.

Ingrid en ik reden een terrein op waar bergen zand, grind en stenen lagen en met een bord met daarop geschreven ‘ Construtor ‘ deed ons niet meer twijfelen. Het mannetje wat ons tegemoet kwam lopen was niet groot en ruim zeventig. Na een begroeting stak Ingrid van wal en vertelde waar we voor kwamen. Het mannetje begreep onze wensen en liep kordaat naar een berg steenachtige grond die voor ons de oplossing zou moeten zijn. Bij zijn uitleg schrok ik even hij stotterde dat het een lust was en vreemd genoeg had ik dat in een vreemde taal niet verwacht. Nu kon ik zelfs sneller een zin uitspreken dan een Portugees zelf. Het verbaasde mij temeer gezien de leeftijd van de man, hij moet al meer dan zeventig jaar stotteren. In Nederland had men er al zes logopedistes op losgelaten en had hij zich verplicht bij de “Hekel aan hakkel groep” moeten aansluiten om zijn spraak te laten verbeteren.

Deze man was dus nog authentiek, er was niet aan geknutseld en je had er maar mooi mee te doen zoals hij was. En deze stotteraar bleek een innemend en mooi mens. Overigens is het woord “stotteraar” in Nederland niet meer in zwang. Ook de typering dat iemand een spraakgebrek heeft is uit den boze, we spreken tegenwoordig over een spraakstoornis. We hebben de laatste jaren meer woorden vervangen in Nederland omdat ze een negatieve lading hebben of krijgen. Het woord ‘gehandicapten’ kan echt niet meer, het is nu iemand met een lichamelijk of geestelijke beperking. Er zijn er meer! bijvoorbeeld het woord ‘allochtoon’ moest ook vervangen worden, correct is nu ‘iemand met een migratie achtergrond’. Ik kan er nog noemen; Eskimo wordt nu ‘Inuit’ genoemd (wat eter van rauw vlees betekent) en dat wordt een hele kluif voor vegetariërs om aan dat woord te wennen.

Ik kan nog even doorgaan en voor mensen die al een lange tijd in het buitenland wonen zal mijn klein onderricht wel eens van belang kunnen zijn. Je zal bij terugkomst in Nederland zomaar eens niet begrepen kunnen worden en iemand beledigen zonder dat je het zo bedoeld. Misschien is het verstandig om je landgenoten te laten weten dat je ‘Retro Nederlands’ spreekt gezien je lange verblijf in het buitenland. Mocht je op oudere leeftijd terug keren naar Nederland zeg dan niet dat je bejaard bent, want dat is ook al niet meer gangbaar. Ik weet zo snel niet het vervangende woord maar je mag van mij het woord ‘Decennianer’ noemen, geen hond in Nederland die denkt dat het niet gangbaar is, ze veranderen zo vaak woorden die hen niet welgevallen dat het niet op zou vallen. Ik verwacht ook binnenkort een vervangend woord voor ‘vluchteling’ gezien de spanning die het bij sommige bevolkingsgroepen oproept. Ik doe alvast een gok, wat te denken van ‘Conflictverlater’.

Afijn na deze afdwaling richt ik me maar weer even op onze Decennianer en laten we hem even Heer Velg (Veelvuldig Eerste Letter Gebruiker) noemen. We werden door hem in de wereld van terreinverharding gesleept. Het mannetje wist van wanten en kon ons met de nodige onderbreking precies vertellen wat we nodig hadden en hoeveel. De deal werd gesloten en hij zou de volgende dag leveren. U moet weten dat ons toegangssteegje niet erg royaal bemeten is, alles is hier nog gebaseerd op het feit dat het vervoer met ezels ging. En ik denk dat vroeger zelfs een ezel het niet in zijn kop moest halen om te balken. Onze Heer Velg was in het bezit van een vrachtwagentje dat ternauwernood door het steegje kon. Na alles ingeklapt zoals spiegels, spatlappen en de asbak leeg gemaakt te hebben kon het vrachtwagentje ons terreintje bereiken. Mijn auto had ik al verplaatst maar bleek toch nog in de weg te staan. Hij bood zijn hulp aan om mij aanwijzingen te geven maar om veiligheidsredenen vertrouwde ik toch meer op de parkeersensoren van mijn auto, je wist toch nooit wanneer bij Velg het hoge woord er uit was.

Het vrachtautootje steunde en kreunde om daarna in een goede positie te komen om de lading te lossen. De laadbak van het vrachtautootje kon zijwaarts en achterwaarts omhoog en in dit geval werd voor de laatste optie gekozen, Ik zou tijdens het lossen wat vooruitgereden zijn maar dat deed Heer Velg niet, met als gevolg dat de hele achterkant van het vrachtautootje muurvast kwam te zitten in zijn eigen dumpmateriaal. Deze actie was te vergelijken met een cartoon waarin een tak uit een boom wordt gezaagd en men aan de verkeerde kant van de tak blijkt te zitten. Velg stapte uit en bekeek rustig de situatie. Ik liet de communicatie aan Ingrid over, die spreekt al lekker Portugees. Ik had ook mijn bedenkingen om met hem te praten. Ik ben zo iemand die als er één gaat geeuwen of gapen ook moet geeuwen of als iemand op zijn kop staat te krabben ik daar ook jeuk van krijg, dus praten met een stotteraar zou wel eens verkeerd kunnen uitpakken.

Na de situatie bekeken te hebben ging Velg eerst even uitleggen hoe we met het zojuist geloste materiaal te werk moesten gaan. De berg steenpuin verspreiden, aanstampen en bewateren was zijn advies en liet zien hoe en welke dikte het overal moest zijn! Als we stommetje hadden gespeeld had hij het zelf gedaan. Dat wilden we hem niet aandoen en na het nog een keer op ons hart te hebben gedrukt dat we het moesten bewateren, klom hij in zijn vrachtwagentje en probeerde vanonder zijn eigen gecreëerde berg te rijden. Het vrachtautootje stampte en stootte om los te komen. Ik wees Ingrid erop dat dit een vrachtautootje was met een ‘rij-beperking’ toch lukte het hem om los te komen en hij vertrok. Ingrid begon gelijk met het verdelen van het steenpuin en ik gaf aanwijzingen. Plots was daar ons mannetje weer terug maar nu te voet. Hij was langs een muur gereden en er was nogal wat schade aan de muur, we verzekerden hem dat we dat niet erg vonden en met een kwast muurverf is het zo weer geregeld.

U merkt wel dat wij als Nederlander in het buitenland ons niet meer zo druk maken als in eigen land. Wij Nederlanders in het buitenland leren het gemekker en gezeik over woorden en zaken wel af.

Groet, Ferrie