Toeren door Pilion

Nederlanders zijn een reislustig volkje, dat is een algemeen bekend feit. Het zal zeker te maken hebben met onze vaderlandse geschiedenis, waarin onze voorouders de Zeven Wereldzeeën bevoeren en avontuurlijke expedities naar onbekende continenten maakten. Die ontdekkingsreizigersgenen zijn van generatie op generatie doorgegeven en ook al ziet onze wereld er tegenwoordig heel anders uit dan vroeger, de reizigersmentaliteit is nog steeds in vele Nederlanders aanwezig.

Hier in Pilion komen we ze vaak tegen, die Nederlandse reizigers, vooral in het voor- en naseizoen. Geen heldhaftige Oost-Indische Compagnie-kapiteins, maar grijze koppies achter het stuur van wat de Grieken troxóspita noemen: trekhuizen. Oftewel op z’n plat-Rotterdams: sleurhutten. Nou, hutten zijn het allang niet meer, en het sleuren lijkt met de opkomst van de campers ook een beetje achterhaald. Rijdende villa’s zijn het soms, zo groot als een stadsbus. Ik heb hier zelfs al campers gezien die in hun binnenste een riante personenauto vervoerden om ter plekke iets makkelijker te kunnen rondtoeren. Nou ja, ieder zijn pleziertje natuurlijk, maar als ik zóveel te besteden had, dan zou ik mijn vakanties toch echt niet doorbrengen op een camping. Dan wist ik wel heel andere stekkies om mijn welverdiende vakantie door te brengen.

Nu ben ik überhaupt geen camping-mens, maar campers en caravans rolden de afgelopen weken toch zomaar mijn Griekse bestaan binnen – nou ja, figuurlijk dan, hè? Ik kreeg namelijk de vraag om als gids een Pilion Tour te begeleiden voor twee groepen Nederlanders die tijdens hun camper/caravan-rondreis een paar dagen op de nabijgelegen Sikia-camping verbleven. Volgens het reisprogramma zouden ze in die tijd een dagexcursie per bus over ons mooie schiereiland aangeboden krijgen, maar de gids met wie de camping al jaren samenwerkt, kwam dit jaar pas eind mei in Pilion aan. Te laat dus voor deze twee groepen, waardoor de campingeigenaren onverwachts op zoek moesten naar een inval-gids.

Ik zal eerlijk toegeven dat ik niet stond te popelen toen het e-mailtje van de camping mij bereikte. Mijn rug was op dat moment niet zodanig dat ik mezelf fris en fruitig in en uit de bus zag springen, maar toen de camping na mijn aanvankelijke weigering per omgaande terugkwam met het argument dat de deelnemers aan de excursie tot een leeftijdsgroep behoorden die ook niet meer zo springerig was, dat ik maar héél kleine stukjes hoefde te lopen, en dat ze het echt héél fijn zouden vinden als ik het toch wilde doen, heb ik uiteindelijk toch maar ja gezegd.
Spijt heb ik er niet van gehad, ook al was het best vreemd om na tien jaar weer met een microfoon in mijn handen op de gidsenstoel voor in zo’n grote bus te zitten. Een beetje zenuwachtig was ik ook, want een officiële Pilion-tour had ik nog niet in mijn ervaringspakket zitten. Natuurlijk heb ik privé al die plaatsen weleens bezocht, maar dat is toch iets anders dan als gids een groep van veertig man rond te leiden. Bovendien had ik de beroemde Agia Marina-basiliek in Kissos die we zouden bezoeken zelf nog nooit vanbinnen gezien, omdat de deur altijd op slot is als we daar zijn. Nu werd ik geacht mijn gehoor precies te vertellen wat al die prachtige fresco’s uitbeelden, wanneer en door wie de kerk gebouwd is en hoe het zit met de zeemeermin die boven de ingang van de iconostase te vinden is. Ha, alleen over dat woord was ik al tig keer gestruikeld toen ik mijn praatje voorbereidde!

Die eerste dag kon ik een aantal schoonheidsfoutjes natuurlijk niet voorkomen. Zo kwamen we door een misverstand nooit terecht bij het afgesproken hotel voor de koffiestop in Tsangarada, kon ik mijn gasten echt helemaal niets vertellen over de verschillende persingen van olijfolie, dacht ik zeker tien minuten lang dat de kerk in Kissos nog steeds op slot zat terwijl de kosteres inmiddels achter de dichte deur geduldig op ons zat te wachtten, en wist ik echt niet dat de marmeren pilaren van de Agia Marina voor een derde deel van hout zijn om ze aardbeving bestendig te maken. Het werd me gelukkig allemaal vergeven, want de groep waarmee ik op stap was bestond uit heel aardige mensen, die mijn vele verhalen en anekdotes geen seconde zat werden. Tenminste… dat verzekerden ze me met de hand op hun hart als ik tussendoor bezorgd informeerde of ik niet te veel woorden over hen uitstortte.

De tweede keer – een week later – verliep het allemaal al een stuk soepeler, hoewel we wéér niet bij het afgesproken koffiestophotel in Tsangarada terechtkwamen. Dit keer omdat de groep zelf liever in het zonnetje aan de andere kant van het plein wilde koffiedrinken. Maar dat soort dingen zijn hier in Pilion gelukkig geen probleem. Alles loopt hier toch altijd anders dan je verwacht, zoals Jan en Gerda, twee lieve mensen uit mijn eerste groep ook hebben ervaren – in dit geval helaas – toen ze vanwege een defect aan de auto hun verdere rondreis voor onbepaalde tijd moesten onderbreken. Bijna drie weken verblijven ze nu ‘noodgedwongen’ op de camping, en hoewel het een prachtige plek is, hadden ze hun reis natuurlijk toch iets anders voorgesteld. Daarom mochten ze de andere week nog een keer de Pilion Tour doen, ditmaal met een Duitstalige groep, om even de zinnen te verzetten. Toen ik hen een paar dagen later sprak, vertelden ze me vol vuur dat ik het als gids veel beter had gedaan dan mijn Duitse collega. ‘Als ze op die hele dag veertig woorden heeft  uitgesproken, was het veel,’ zei Jan verontwaardigd. ‘Nee, dan jij nog eens. Jouw mond stond niet stil…’

Ach ja, aan woorden heb ik nooit gebrek, of ze nu uit mijn pen of uit mijn mond rollen. Dus mocht je mij komende zomer toevallig in Pilion tegenkomen, dan ben je gewaarschuwd. Ik zit zo vol verhalen, dat ze er als één grote waterval uitkomen. Ik weet haast wel zeker dat het minder wordt als ik weer wat langer achter de computer kan zitten om ze op te schrijven, maar helaas is mijn rug nog niet zover. En tot die tijd… nou ja, tot die tijd kwebbel ik er gewoon vrolijk op los, privé of als gids.

P.S. Ik wens al mijn Pilion Tour-gasten van de ACSI en de NKC een hele mooie rondreis door Griekenland en natuurlijk veel leesplezier met mijn romans. En misschien komen we elkaar ooit nog eens tegen, want je weet wat ik heb gezegd: wie eens het water van Kala Nera heeft gedronken, komt altijd weer terug! * Zonnige groet uit Kato Gatzea * Wilma Hollander
website: http://wilmahollander.nl