Tag: emigratie

We deden wat we wilden Ons terrein was een hectare grond omsloten door verwilderd bos. In de zomer een woeste, groene massa. Dichte bladerdekken van berken hingen tussen hoge grove dennen. Het gras reikte tot onze middel en in een verend kleed van bessenstruikjes zakten we tot onze enkels weg. Teken drongen met miljoenen in ons leven. Dazen, muggen en wespen vulden de lucht en zwermen bromvliegen jaagden op resten hondenvoer, terwijl een leger rode mieren aan de muren van het huis knaagden, vastbesloten ergens daar binnen een nest te bouwen. De ontembaarheid van het bosleven stak ons aan...

De dood was rauw en ongesluierd. Achter de openstaande deuren van de containerruimte in het slachthuis werd een pin door de schedel van een koe geschoten. Ze zakte door haar hoeven en gleed op de natte tegelvloer in een spagaat. Ondersteboven werd ze met haar poten aan slachthaken omhoog getakeld. Iemand sneed de slagader in haar keel door en ze bloedde dood. In de geur van vlees en bloed stonden andere koeien ernaast te wachten. Vastgebonden aan een reling met een touw aan de hoorns, onrustig snuivend en de ogen groot. Onderhand trokken Stef en ik de pensen van...

De buurt was nieuwsgierig. Logisch, vonden we. ‘Wie zijn die lui daar in het bos?’ vroegen de mensen zich af. Natuurlijk kwamen ze langs, maar pas na de wodka. Moed ingedronken om het aan te durven. Ze parkeerden en stapten uit, zwalkten naar de kennels, maakten foto’s, vielen ons lastig en toen ze de honden door de hekken heen brood en koekjes gaven, stuurden we ze weg. Maar ze kwamen terug. Ze reden traag voorbij, keken door de ramen in ons huis en speurden het terrein af. Een naderende auto werd iets vervelends. Toen de sneeuw was weggesmolten, zag...

Het begrip gereserveerdheid kreeg een nieuwe dimensie. Ik maakte chapati’s, een groente- en vleesvulling en sausen. De chocolademelk pruttelde op een laag pitje op het fornuis in de nieuwe keuken. Thee, koffie en vruchtensap stonden bij de koekjes, de chips en andere knabbels op de tafel met de zitbanken eraan. In de houtkachel brandde een zacht vuur. Gespannen wachtten we onze eerste bezoekers uit Tallinn op, benieuwd naar wat voor mensen hierop afkwamen en hoe ze zouden reageren. Een uur te laat arriveerden ze, maar het was lang rijden geweest, dus deden we niet moeilijk. Ze parkeerden en stapten...

Alles was anders en toch ook hetzelfde Ik werd wakker door het gehuil van de honden. Het was koud in de blokhut zonder kachel aan. Tussen het mos in de balken zaten gaatjes waar de lucht door naar binnen lekte. Maar er was nu een keuken en er lag een gelakte vloer. Het plafond droeg sfeervolle verlichting. De ramen waren vernieuwd en er stond een tafel met houten banken. Alleen was er geen wc. Ik trok mijn jas en laarzen aan en ging naar buiten. Het avontuur kwam dwarrelend en koud op me af. Ik beende door de sneeuw...

HOE BEN IK HIER VERZEILD GERAAKT? Nou, heel simpel. Ik werd verliefd. Op een man. Een Belg met een zwaar West-Vlaams accent. Niet te verstaan was hij in het begin. We zijn net twee parkietjes. Of één parkietje en een parkiet, want ik ben vrij klein en Stef is een stuk groter. We zijn altijd samen. We babbelen veel, bekvechten soms, maar zijn overwegend lief voor elkaar. Dat moet wel, anders maak je elkaar af in zo’n geïsoleerd leven. Twee derde van het jaar zien we niemand. Tenzij we boodschappen doen, en soms de buren. We kunnen daar goed tegen. We zijn...

Sommige dingen zijn meteen: Ja  Zoals Stef was. En dan maakt het niet uit welke tegenslagen zich aandienen. Kerst 2007 ging ik bij hem langs. Vier dagen. We hadden een paar maanden onafgebroken gechat, hongerig naar elkaar van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Werken, eten en slapen deden we even snel tussendoor. Ik zag hem voor het eerst op de luchthaven van Tallinn. Doodzenuwachtig waren we. Hij was langer dan ik dacht. En hariger. Hij had zich weken niet geschoren. Nu is dat weer in. Zo bij elkaar zijn was onwennig, tot de aansluiting met hetgeen we over...

Ik zag het volledig zitten De zon scheen haar stralen door een roze wolk. Er was de hele tijd een geestdrift, een onderstroom die het leven makkelijk maakte, vederlicht en oh zo mooi. Toch wist ik diep van binnen dat een leven met Stef in het Estse bos ook moeilijk zou worden. Een hobbelige weg waarop niets voorspelbaar was. Er was ook geen geld, geen pensioenopbouw, of sociaal vangnet. Er waren alleen onze voornemens; mensen op de slee meenemen voor de minimale inkomsten en samen gelukkig worden. Maar de moeilijkheden ten spijt, het voelde als een bevrijding. Ik kon...