Respect

Er wordt de afgelopen weken weer heel wat over Griekenland geschreven. Goede dingen, slechte dingen, onzin-dingen… Ik ben geen politiek ingesteld persoon, maar ik vind wel dat ieder mens op deze wereld minimaal recht heeft op voedsel, een fatsoenlijk dak boven het hoofd en gratis toegang tot medische hulp. De laatste jaren heb ik met eigen ogen gezien hoe dat recht voor een groot deel van de Griekse bevolking verdwenen is. Hoe een heel volk werd uitgeknepen door maatregelen die hun vanuit ‘Europa’ werden opgelegd.
Onlangs moest ik naar Athene om mijn paspoort te verlengen. Dat kan helaas alleen nog maar daar, aangezien de consulaten die service niet meer mogen verlenen van de Nederlandse overheid. Vanuit mijn dorpje in Pilion is het een reis van vijf uur, wat best een opgave is als je in je eentje en met het openbaar vervoer reist. Bovendien moet er geen vertraging zijn, want dan loop je de kans voor een dichte deur te staan omdat de ambassade niet de hele dag geopend is. Niet leuk dus, en best een dure grap. Die in mijn geval nog duurder werd omdat ik ervoor koos er een zeer geslaagde meerdaagse citytrip van te maken. Dat kon ik me eindelijk een keer veroorloven, want ik ben al een flink aantal maanden gestopt met roken. Het opgespaarde, niet aan sigaretten uitgegeven geld gaf mij de gelegenheid om samen met mijn uit NL overgekomen jeugdvriendin van de nood een vreugd te maken en een paar heerlijke dagen in de hoofdstad van mijn woonland door te brengen.
Vijf jaar geleden was ik er voor het laatst geweest, in de tijd dat de crisis nog niet echt diepe wonden had geslagen. Die wonden waren er nu duidelijk wel. Ze waren te zien aan de zwart-rode graffiti die bijna ieder gebouw in het centrum ontsierde, aan de vele gesloten winkels, aan de  minder drukke straten en pleinen. Het grootste verschil zag ik echter in de gezichten van de mensen die mij passeerden. Vermoeide, verslagen, uitgeputte gezichten waren het; gezichten die zo verschrikkelijk níét passen bij het Griekse volk zoals ik dat ken.
Vandaag las ik ergens dat de nieuwe regering van Griekenland zich volgens de Europese leiders onverantwoordelijk gedraagt. Hoezo onverantwoordelijk? Omdat deze regering in tegenstelling tot vele andere regeringen het lef heeft om op te komen voor de mensen die hen hebben gekozen? Op 5 februari, de donderdag van de eerste Eurotop bespreking, stond ik met een dikke strot van ontroering tussen al die duizenden mensen die zich die avond op het Syntagma-plein hadden verzameld. Daar, op dat overvolle plein, heb ik met eigen ogen gezien wat deze regering doet voor hun volk: ik zag ineens heel kleine sprankjes hoop verschijnen op al die vermoeide en uitgeputte gezichten. Het is iets wat ik nooit zal vergeten.
Geloof me, ook de Grieken beseffen heel goed dat deze nieuwe regering – net als iedere andere regering trouwens – niet al hun verkiezingsbeloftes zullen en kunnen waarmaken. Daarvoor is er te veel misgegaan in de afgelopen jaren. Gigantische fouten zijn er gemaakt, en niet alleen door Griekenland, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Dat soort dingen kun je niet in een paar weken herstellen. Maar sinds Yanis Varoufakis en Alex Tsipras zonder stropdas en met open vizier de Europa-arena hebben betreden, is er al wel degelijk iets veranderd. De houding van deze twee nieuwe leiders geeft het Griekse volk iets terug wat hun de afgelopen jaren door alles en iedereen is ontnomen: zelfrespect.
De Grieken zijn een heerlijk volk. In de tien jaar dat ik hier woon ben ik een ander mens geworden. Ik heb leren genieten van lang vergeten waarden en normen, van het gezelschap van vrienden, van de simpele dingen van het leven. Allemaal zaken die de Grieken heel normaal vinden, maar die toch behoorlijk in de verdrukking zijn gekomen door de crisis van de afgelopen jaren. Een crisis die niet alleen hier bij ons speelt, maar ook in andere landen. Hoe moeilijk is het nou om toe te geven dat er fouten zijn gemaakt, dat we hier in Europa met zijn allen een beetje de weg kwijt zijn geraakt? Zelfrespect is belangrijk. Gebleken is dat het automatisch ook ‘respect hebben voor elkaar’ met zich meebrengt, en dat is nou precies wat we volgens mij op deze wereld broodnodig hebben. Met een beetje respect voor elkaar zou het leven op onze aarde immers een heel stuk minder gecompliceerd zijn… 🙂