Relatie met een buitenlandse partner
De aanleiding om dit blog te schrijven was een berichtje van Dick uit onze Facebook groep Nederlanders in het buitenland
Dick schreef het volgende:
“Er lijkt wel een taboe te liggen op het ”single zijn” maar toch ga ik hier open over zijn, het is waarschijnlijk meer een eigen hinder, waarom zou ik me hier over ”schamen”. In ”99 verhuisde ik voor mijn Noorse liefde naar Noorwegen. In januari 2011 viel het sprookje toch in duigen. Ik wens mij een warme Nederlandse vrouw die mijn taal en kultuur spreekt. De afgelopen vijf jaren heb ik doen inzien dat het een uitdaging is om aan deze punten voorbij te gaan in een relatie met een Noorse. Ben jij ouder dan 35, niet rokend, single en spreekt mijn fb profiel je aan dan hoor ik graag van je.
Ik woon west voor Oslo, een tweeling van 2004 heeft mijn leventje enorm verrijkt, ik werk in Asker, ik ben niet verhuisbaar tot de kids in 2024 gaan studeren en ja, ik zoek misschien wel jou. Ik hoor graag van je als je jezelf herkent”. Je kunt in contact komen met Dick via zijn Facebook pagina.
Je verlaat huis en haard voor de liefde, zo ben ikzelf meer dan 20 jaar geleden, vertrokken naar de Franse Alpen. Ondertussen heb ik behalve in de Alpen ook in Zuid Frankrijk en Canada gewoond en woon ik nu in Engeland. Ik vraag mij wel eens af of ik uiteindelijk zelf naar het buitenland was vertrokken als ik mijn man niet was tegengekomen. Reizen stond wel altijd bovenaan mijn lijstje en het avontuur trok mij aan, maar emigreren was tot op dat moment nog niet bij mij opgekomen.
Je geeft je carrière op, je huis, je laat je vrienden en familie achter en begint aan een nieuwe uitdaging in een nieuw land. Voor mij was de stap niet zo groot. Ik was 27 jaar en de sleur van het dagelijkse leven een beetje zat. Wat had ik te verliezen? Ik heb mijn baan en huur opgezegd en ben vertrokken. Mijn man had 2 hotels in de wintersport, dus ik belandde in eerste instantie niet in het echte Franse leven. Daarnaast is mijn man Engels en was zelf dus ook een buitenlander in Frankrijk. Naast alle positieve kanten van een relatie met een buitenlandse partner zijn er ook genoeg redenen om wel twee keer na te denken voordat je aan een buitenlandse relatie begint.
De struikelblokken
1. Cultuur verschillen
Verschillen in cultuur en religie kunnen tot problemen leiden. Zelf ben ik het product van een gemengd huwelijk. Een Nederlandse moeder en een Italiaanse vader. Dit heeft vaak voor problemen gezorgd in de relatie van mijn ouders. Cultuur verschillen kunnen leiden tot onbegrip, frustraties, misverstanden en zelfs scheidingen. Denk bijvoorbeeld aan de invloed van de (aangetrouwde) familie, de manier van opvoeden van de kinderen, de positie van de vrouw in de relatie, religie, normen en waarden.
2. Afstand van de familie
Het is fantastisch om naar een ander land te gaan, maar een van de partners zal ver weg van de familie komen te wonen. De kinderen zullen opa en oma, neefjes, nichtjes, ooms en tantes missen tijdens het opgroeien (van een kant van de familie). Daarnaast kun je niet meer altijd vanzelfsprekend aanwezig zijn bij ziekte, een geboorte of bruiloft of andere belangrijke gebeurtenissen van je naaste familie.
3. De taal leren
Ook al spreek je nog zo vloeiend de andere taal er zijn altijd bepaalde uitdrukkingen, grapjes, straat taal of subtiele culturele verwijzingen die je niet begrijpt. Soms voel je je daardoor buitengesloten in het gezelschap van anderen.
4. Mislukte relatie, scheiding
Wat gebeurt er met de kinderen als men uit elkaar gaat of gaat scheiden. Kun je terug naar Nederland met de kinderen? Blijf je in de buurt van je ex wonen voor de kinderen? Kun je alleen verder in een ander land? Hoe zakelijk het ook klinkt, maak goede afspraken en informeer wat de wetten en regels zijn in een ander land voordat je aan kinderen begint. Veel vrouwen (maar ook mannen) voelen zich klem gezet of gevangen in een ander land na een scheiding. Ook al kun je terug naar Nederland vaak zul je dan toch blijven vanwege de kinderen.
5. Je echt thuis voelen
Een van de partners zal zich nooit echt helemaal thuis voelen. Ook al voel je je comfortabel en gelukkig in een ander land, het voelt toch nooit echt als thuis. Ook voor de andere partner kan dit belastend zijn. Mijn vader is met zijn pensioen alleen teruggekeerd naar Italië, mijn moeder wilde niet mee. Hij heeft zich uiteindelijk nooit echt op zijn plek gevoeld in Nederland, hoewel hij er bijna 40 jaar heeft gewoond.
6. Vakanties en kosten
Als je ver weg woont worden vakanties vaak gebruikt voor (verplicht) familie bezoek, waardoor een echte vakantie er vaak bij inschiet. Daarnaast kan niet iedereen het zich veroorloven om met het hele gezin de familie op te zoeken, zeker wanneer er dure vliegtickets aangeschaft moeten worden. Tot mijn 17de ging ik iedere zomer mee naar Zuid Italië, een autorit van 2000 km. Fantastisch zou je zeggen, maar dit ging wel altijd gepaard met de hele Italiaanse familie aflopen. Niemand kon je overslaan om familie ruzies te voorkomen. Ik heb vele avonden uren op een houten stoel in een Italiaanse keuken doorgebracht tussen familie die steeds harder tegen me ging schreeuwen omdat ze dachten dat ik ze dan wel zou verstaan :).
7. Veel energie
In iedere relatie moet je tijd en energie steken, echter in een internationale relatie vergt dat net even iets meer van je. Vooral omdat je door de andere cultuur, gewoonten en gebruiken elkaar niet altijd even goed aanvoelt en begrijpt.
8. Je baan en zelfstandigheid opgeven
Wanneer je voor de liefde vertrekt dan laat je vaak een huis, een baan, je sociale leven en je vrienden en familie achter. In het begin is alles geweldig maar je bent vaak wel afhankelijk van je partner. Probeer zo snel mogelijk weer zelfstandig te functioneren, dit is niet in ieder land even makkelijk. Taal barrieres, het niet erkennen van diploma’s, lagere salarissen kunnen een obstakel zijn. Wees hier op voorbereid.
9. Vrienden
In het begin komen veel vrienden je opzoeken. Ze zijn nieuwsgierig naar waar en hoe je woont en ze hebben er een leuk vakantie adresje bij. Echter, na verloop van tijd zul je merken dat steeds minder vrienden je op komen zoeken. Iedereen gaat door met zijn eigen leven, je kunt het ze ook niet kwalijk nemen, jij bent tenslotte degene die weg is gegaan en ze hebben zelf in hun dagelijks leven vrienden en contacten die in de buurt wonen. Het gemis van goede vrienden om ervaringen en gebeurtenissen mee te delen kan voor sommige zwaar vallen.
Maar het is zeker niet allemaal kommer en kwel, mijn volgende blog zal gaan over de mooie en leuke kanten van grenzeloos verliefd zijn.
Herkenbaar? Reakties zijn welkom!
NIHB Site is in Feb/2017 in een nieuw jasje gestoken, alle commentaren voorafgaand aan deze periode konden niet worden overgezet.
Hieronder een samenvatting.
Baukje
12-04-2016 20:24
Ik woon in Canada met mijn Canadese partner. Ik herken het “nooit echt thuis voelen” inderdaad. Ik woon hier nu 6 jaar, heb het naar mijn zin en we wonen enorm mooi, maar je “past” toch nooit helemaal perfect in dit andere land met andere gewoontes en cultuur. Inderdaad ook een internationale relatie kost meer energie. Communication is key! Desalniettemin, wel prima te doen, zo lang als je maar communiceert! 🙂 Ik vind wel dat door te emigreren je enorm groeit als persoon – op een manier die voor niet-emigranten nooit helemaal te begrijpen zal zijn. Deze groei geeft, wanneer je het beseft, wel een fijne voldoening als het ware.
Sandra
01-03-2016 05:09
Het heeft zo zijn voor en na delen om een partner uit een ander land te hebben en om in een ander land te wonen. Maar als je denkt dat alles altijd een keuze is en je je keuzes altijd terug kunt draaien, dan heb je juist eeerder last van twijfels of spijt.
Ik leerde mijn Ghaneze man in 1994 kennen toen we allebei in de VS studeerden. We hadden het erg leuk samen, dus toen mijn studie en mijn visum afgelopen waren vroeg ik of hij met mij mee wilde naar Nederland. Hij heeft daar niet lang over nagedacht. We trouwden hij en kwam na zijn studie in Nederland wonen. Daar heeft hij zes jaar lang taalcursussen gedaan en geprobeerd om een vaste baan te vinden. Toen vond hij een baan op zijn nivo in Canada. Dan heb je niet echt een keus. We wonen hier nu 12 jaar en het heeft zo zijn voor en nadelen om hier te wonen. Onze kinderen zijn heel erg Canadees. Mijn man en kinderen willen niet in Nederland wonen dus daar hoef ik niet over na te denken.
Yvonne
01-03-2016 01:27
K zie me zelf in heel veel ,,,problemen ,hier….31 jaar in het diepe zuiden van Italie geleefd…kreeg steeds weer onder de neus gewreven dat je de BUITENLANDSE BENT EN BLIJFT::sinds vier jaar weer terug naar het noorden…
Jan P.
29-02-2016 19:44
Zelfde verhaal, ander land (Oostenrijk). Zat in 1986 in Spanje op een talenschool en leerde daar een Oostenrijkse kennen. Eerst in Nederland gaan wonen, maar zij kreeg heimwee. Toen zijn we in Oostenrijk gaan wonen. Inmiddels gescheiden, maar ik ben hier blijven wonen vanwege de kinderen. Nu zit ik hier. Overigens heb ik nergens spijt van, omdat ik hier een mooi en rijk leven heb genoten. Maar bezint eer je begint.
Marjon
29-02-2016 19:37
Ondertussen woon ik 14 jaar in de V.S. en mijn man komt uit India. Een deel van zijn familie woont ook hier en ik zit hier eigenlijk tussen drie culturen.
Als je uit Nederland vertrekt besef je eigenlijk niet op dat moment hoeveel je achterlaat. Pas na een tijdje komt dat besef dat je niet meer de vertrouwde kring van je eigen familie en vrienden in je nabijheid hebt. Dat is extra moeilijk met gebeurtenissen in de familie, zoals geboortes, verjaardagen en helaas ook ziekte en overlijden van ouders.
Vriendschappen met Amerikanen en Indiers zijn toch anders dan met Nederlanders. Ik vind het ook belangrijk om hier wat Nederlandse contacten te hebben zodat je dezelfde ervaringen kunt delen en op een cultureel gelijkwaardig niveau met elkaar kunt praten.
We hebben twee kinderen (10 en 6 jaar) en met de opvoeding krijg je ook te maken met soms tegenstrijdige culturele opvattingen. Aan de andere kant is een multi-nationale opvoeding voor hen ook verrijkend. Ze staan meer open voor diversiteit, eten allerlei soorten voedsel, en hebben meer begrip voor andere culturen.
Bezoeken aan Nederland kun je het beste goed plannen. Van een andere Nederlander hier hoorde ik dat hij als hij naar Nederland gaat aan het eind van zijn verblijf een grote bijeenkomst plant waar iedereen hem en elkaar kan zien. Dan hoef je niet per se bij overal langs en kun je iedereen op het eind toch zien.
Mijn schoonfamilie (schoonmoeder en zwager met gezin) wonen hier in de buurt. Met mijn zwager en zijn gezin hebben we weinig contact. Mijn man en zijn broer hebben ook niet zo’n goed contact zoals ik met mijn broer en zus in Nederland heb. Gelukkig komen mijn broer en zus met haar gezin deze zomer naar de V.S. om ons op te zoeken.
Dat is ook altijd zo iets. Je kijkt er zo lang naar uit om elkaar te zien, Je zit dan een of twee weken weer heel intensief in elkaar nabijheid en dan ga je weer uit elkaar. Ondanks Skype, Facetime e.d. is het toch veel leuker om echt bij elkaar te zijn.
Het bezoek van vrienden is in de loop der jaren wel afgenomen. Ik heb nog wel veel contact met vrienden in Nederland. Als je in Nederland bent pak je ook altijd meteen de draad weer op.
Met vriendschappen in de V.S. is het ook lastig dat je er aan moet blijven werken. Veel mensen verhuizen weer en dan kun je weer opnieuw beginnen. Dat blijft frustrerend.
Ik vind het ook altijd heerlijk om weer naar Nederland te gaan. Maar als ik daar ben zijn er ook weer veel dingen waar ik me aan erger. In de V.S. natuurlijk ook en zo is het overal wat. Ik ben wel gewend om in de V.S. te wonen, maar zou nog steeds liever in een ander land wonen, b.v. Canada of Australie. Helaas wil mijn echtgenoot dat niet, dus tja.
Vroeger had ik altijd een drive om te emigreren, maar rond mijn 30e was ik toch wel tevreden in Nederland. Toen ik mijn echtgenoot ontmoette en op een gegeven moment het besluit genomen moest worden: kappen of vertrekken, ben ik toch voor het avontuur gegaan.
Het is niet altijd makkelijk geweest en nog steeds zijn er moeilijke momenten, maar het is al met al toch een bijzondere en verrijkende ervaring.
Natascha
29-02-2016 18:25
Ook ik ben voor mijn liefde verhuisd ,op 1 april 2000 naar Turkije . Vanwegen het werk van echtgenoot ook in Turkije enkelen keren verhuisd. 2 mooie dochters gekregen maar helaas mijn liefde na een lang ziektebed verloren op 12 Februari 2016 . De taal spreek ik vloeiend en gewerkt heb ik hier ook vele jaren . Beiden landen hebben hun voor en nadelen en weet dus ook nog niet wat we gaan doen hier in Rurkije blijven of teruggaan naar Nederland .
Elizabeth Wormer
29-02-2016 18:19
Punt 10. Jouw partner sterft plotseling en wat tot dan toe een ware paradijs voor twee was wordt een wereld van isolatie en verwarring waar je je zo goed mogelijk doorheen moet zien te worstelen en waar je een nieuwe leven moet zien te bouwen terwijl je je iedere dag vraagt wat je eigenlijk daar doet…je hoort niet helemaal daar en je hoort nergens anders meer…
Bart Muris
29-02-2016 18:08
Bijna 25 jaar gehuwd ( april2016) met Virginia ( Roemeense) en sinds 2008 woonachtig in Roemenie.Na al die jaren geen spijt gehad van de stap die ik toendertijd heb gemaakt, we hebbem samen bij DHL financien gewerkt en toen we genoeg gespaard hadden hebben we hier ons huis gebouwd. Onze dochter Evelien is momenteel 12 jaar en spreekt zowel Nederlands als ook Roemeens/ Engels en Frans.Zelf had ik een heel sociaal leven in Limburg en had in het begin wel wat moeite met de rust hier in ons dorp, met de taal gaat het voorwaarts mede doordat in een dorp er niet zo gelet wordt op kleine gramatica foutjes.ik zit zelf in de plaatselijke politiek en Virginia geeft als vrijwilligster bijles aan de basis school kinderen in Engels en informatica. wat de vakanties aangaan? wij volgen de wensen van onze dochter dat heet, 1 jaar naar de zee en volgend jaar naar Nederland, dit jaar hebben we een camper gehuurd waarmee we naar Lego land in Denemarken gaan en tijdens de heen en terugweg een stopover maken bij familie en vrienden in Duitsland/Belgie/denemarken en in Nederland.we gaan met de camper zodat we niemand tot last hoeven te zijn , we hebben zogezegd onze eigen bad en slaapkamer bij ons.Even nog dit: we verschillen in leeftijd 16 jaar en dit heeft nog geen enkel probleem opgeleverd, behalve in het eerste jaar Virginia was een meisje van 21 en ik was toch al 37 , dit heeft zich echter razendsnel rechtgetrokken en nu zijn we gelijkwaardige partners en tot slot vandaag 29-02-2016 hebben we de moeder van Virginia in huis opgenomen zij kan helaas niet meer voor zichzelf zorgen.
Mieke
29-02-2016 18:00
Klopt helemaal. verkocht mijn eigen huis voor de mooie praatjes en bleef door mijn naiviteit 23 jaar bij hem. Schoonfamilie was tegen mij! Wel had ik 2x eerder ook de stap gezet maar bij beide keren verloor ik een ouder. Bij de 3e keer gelukkig niemand gestorven. Alles weg, geld enz. en je eigenwaarde. Waar ga je heen! Je idealissert het leven wat je voorheen had in NL endat leven is er niet meer. Met 50 gelukkig een baantje gevonden , weinig betaald. en woongeld krijg ik niet omdat ik de alemente van de 2 kinderen ontvang (gelukkig anders kon ik nog geen huur enz.betalen) . 1 kind vertrekt – dichterbij de uni – dus verhuizen van een 4 naar 3 kamer-woning en goedkoper. Als de jongste nu ook vertrekt kan ik weer verhuizen naar een 2 kamer-woning en dat dat geld kost is het “amt” egal. gelukkig woont nog 1 kind bij me. Als ik het nog een keer zou overdoen – zou ik zeker niet mer zo naief zijn en zelfstandiger blijven. Jammer, mijn leven is voorbij.
Monique
29-02-2016 17:32
Heel herkenbaar! Verhuisde in 1985 naar Spanje. Nog na 31 jaar zal ik mij nooit 100% spaans voelen. Schoonfamilie vond mij maar niks, en alhoewel niet de enige reden, heeft dit meegewerkt aan een uiteindelijke scheiding. Dan blijf je voor de kinderen….die gaan studeren, en oeps, verhuizen de hele wereld over en zelfs naar Nederland. Voel me tussen het wal en het schip, twijfel of ik ooit weer aan Nederland kan wennen, en hier blijf ik de “extranjera”. Spijt? Misschien niet echt, maar overdoen? Nooit! Ah en hier schreeuwden ze ook tegen je, denkende dat je het dan beter begreep….hahhaa