Pleinvrees

mei 28, 2017 | Ferrie Westphaal, Uit het leven gegrepen

Hier in Sarnadas (Portugal) is een pleintje en op dat pleintje bevinden zich de postbussen, de vuilcontainers, het bushokje en het dorpshuis /café. Twee keer per dag stopt er een lijnbus om de drie schoolkinderen op te halen en weer thuis te brengen. Elke ochtend laat de bakker op hetzelfde pleintje luid toeterend weten dat het brood in de mandjes en zakjes is gedumpt, die voor dat doel aan de tuinhekken en boomtakken zijn opgehangen.
Het bakkersritueel gaat als volgt: Men kan ervoor kiezen de bakker in levenden lijve ontmoeten, door op hem te wachten, of men deponeert een bedrag in een mandje of zakje en de bakker vult dat zakje dan met brood dat gelijk is aan het gedeponeerde bedrag. Bij gebrek aan klein of gepast geld is een briefje schrijven wel verstandig , vijftig euro brood moet je ruimte voor hebben!
Mijn zakje hangt altijd aan de weg in een gedeeltelijk afgezaagde dode boom (en dat is beter dan een afgezaagd zakje ….nou ja laat maar). Vaak hang ik het de avond daarvoor op, om het de volgende ochtend weer te gaan halen wanneer het mij schikt.

Het moge duidelijk zijn dat het pleintje ook de ontmoetingsplaats is voor de bewoners van ons dorpje. Op het pleintje gebeurt een groot deel van het dorpsleven. In het bushokje bevinden zich altijd wel personen die niet met de bus mee willen, maar de schaduw opzoeken. Het bushokje is ook een soort informatiehokje. Als er feesten zijn worden ze daar aangemeld en als iemand overleden is wordt het daar aangeplakt ,niet de overledenen maar zijn of haar foto . Ook gemeentelijke informatie wordt daar verstrekt. Als je de post gaat halen uit de postbus geef je iedere bewoner die je tegenkomt een hand en je vraagt hoe het met ze gaat.

Het Cafeetje met terras geeft door zijn hoger gelegen locatie prima zicht op het kleine pleintje. Het wordt uitgebaat door de “Antunes-maffia “. Zo genoemd vanwege hun monopolistische positie in het dorp. Een uitermate ongezellig café vanwege het schaarse interieur. Een paar aluminiumstoelen en tafels, TL verlichting en een stinkende houtkachel die in de wintermaanden wordt gestookt maar tot laat in de zomer ruikt en dat is eigenlijk wel goed het maskeert de geur van de toiletten. Het is dan ook op het terras te doen (wij leven buiten!). Je moet wel zelf de tafel en stoelen buiten zetten als je er wat wil gebruiken. De koffie is, zoals ik al eerder ergens heb vermeld, heerlijk, maar de uitbaatster Cecilia Antunes moet je wel even thuis ophalen. Ze woont in het huis naast het cafe. Een bord met de vermelding “Aberto” (open) en een bord met “fechado’ (gesloten) hangen dag en nacht aan de deur van het café dus… je hebt de keus.

Het seizoen is weer begonnen en er waren gasten. Mensen die in dit geval voor hun rust kwamen. Maar, na een paar dagen rustig zijn moet er voor een Hollander wat gebeuren. Het zit in onze genen. Er werd dus besloten om zich hier in het bruisend dorpsleven te storten en het café te vereren met een bezoek. ”Ik ga naar Aberto”, stelde de gast vast. “Zin om mee te gaan?“, voegde hij er aan toe. Ik wilde een opmerking maken dat Aberto niet de naam van het café is, maar slikte mijn woorden in. Hij was iemand die, om het uitspreken ervan te vergemakkelijken, elke Portugese naam verbasterde. Coimbra werd Combria en ga zo maar door. Hij creëerde in een paar minuten tijd een heel nieuw land.
Op het plein aangekomen moesten we eerst zelf het terras inrichten. Waarna de gast “doos koffie” bij Cecilia bestelde… Bescheiden en behulpzaam als ik ben heb ik er “dois café” van gemaakt, maar ze had het wel verstaan en ze maakte van de gelegenheid gebruik om ons haar eigen gebrouwen “aquardente“ * te verkopen. Maar, dat was ons te vroeg en daarbij komt: koffie smaakt heel anders nadat je tong verminkt is met 50% alcohol..!

De beweging op het terras/plein trok natuurlijk de “locals” aan. Een kind met een fietsje dat met gevaar voor eigen leven en dat van ons het terras had uitgekozen als parcours; twee oude mannen (Joachim en José) waarvan één een schoffel droeg , niet om te gebruiken maar om op te leunen trouwens… -. Verder nog de bijslaap van José, Alinda en tenslotte Cecilia. Allemaal namen ze rondom plaats om mijn nieuwe gast eens goed te kunnen observeren.
“Wat een ledig zooitje” moet de gast gedacht hebben en begon aan zijn ontwikkelingswerk. Met zijn Hollandse werkinslag liet hij de oude Joachim zien hoe je een schoffel moest gebruiken (of hij dat niet wist..!) Het gras tussen de stenen op het terras werd aangevallen en hij spoorde het clubje “locals” aan om in navolging van hem het werkje over te nemen. En…… ze gingen ervoor, maar alleen maar om mijn gast een plezier te doen.
Zij wisten heel goed, wat de gast zich niet realiseerde, dat het een totaal overbodige actie was. Een paar dagen later zou je niet eens meer blootsvoets op het terras kunnen staan want dan verbrand je tot je enkels. Gras verdort binnen een paar uur tot hooi wat dan vanzelf wegwaait…
Ze hadden duidelijk schik in mijn gast die hen in het Nederlands bleef toespreken en hen een drankje aanbood.
Hoe langer we er zaten hoe drukker het werd. De zonen van Cecilia: Vitor en Rodrigo en de maffia papa dienden zich aan.

De gesprekken gingen gewoon in het Nederlands/Engels en Portugees door. Papa maffia Antunes vond het tijd worden dat we zijn eigen gemaakte chorizo worst gingen proeven. Iets waar mijn gast normaal van griezelde. De worst wordt in een speciaal daar voor gemaakt aardewerken schaaltje overgoten met aguardente en in de fik gestoken tot ‘ie zwart ziet.… De worst smaakte mijn gast uitstekend, maar ik noem dat de bekende “vakantiepretsmaak”… Best kans dat bij thuiskomst van mijn gast hij de worst weer verfoeit. Ik zal het hem over een paar weken eens vragen…

Het terras trok nog een buitenlander aan (Engels.) hier woonachtig en het werd een waar drinkfeestje. Ietwat beneveld van zon, drank en worst moest ik aan het diner van mijn gasten gaan werken. Lasagne stond op het menu en het is mijn eer te na om het uit een pakje te doen. Nog nooit tevoren heb ik de deegvellen, tomatengehaktsaus en bechamelsaus zo snel gemaakt. De eerste beste vrouw die beweert dat wij mannen niet kunnen multi-tasken moet maar eens wat Sagres-bier in een kerel gieten…

Onze gast had voor de volgende dag een dagtrip in gedachte en vroeg mij of Libanon aan de kust lag? ik antwoordde bevestigend en vermoedde wel dat hij Lissabon bedoelde Ik had in beide gevallen toch gelijk!

De volgende gasten dienen zich eind van de week al weer aan, ik heb er al zin in. Nu maar hopen dat ze geen “ Pleinvrees” hebben.

Groetjes, Ferrie
Gasten die ik beschrijf hebben altijd hun toestemming gegeven en het verhaaltje gelezen.