Pasen in Griekenland
Terwijl in Nederland Hemelvaartsdag en Pinksteren al met rasse schreden naderen, zijn we hier in Pilion pas dit weekend aan de Pasen begonnen. Dat komt omdat de orthodoxe kerk een andere feestdagenkalender hanteert dan de christelijke kerk, waardoor Pasen in Griekenland op een andere datum kan vallen dan in de niet-orthodoxe landen. Meestal zit er maar één of twee weken tussen, maar soms wijkt het fors af. Zoals dit jaar.
Pasen is in Griekenland onbetwist het grootste feest van het jaar; een soort mix tussen onze Pasen, Kerst en Oudejaarsavond, en dat allemaal tegelijk gevierd. De komst van het Heilige Licht, om middernacht op Paaszaterdag, luidt het einde in van de 40-daagse vastenperiode waarin in iedere vastenweek steeds minder producten genuttigd mochten worden. De week voorafgaande aan de Pasen is het strengste op dat gebied. Het wordt de Megali Ebdomada genoemd, de Grote Week, en daarin speelt het lijden van Christus een grote rol. Op Megali Paraskevi, Goede Vrijdag, staat letterlijk alles in het teken van de kruisiging en de dood. Niet de meest vrolijke dag van het jaar dus.
Zelf heb ik niet zoveel met al die kerkelijke rituelen en tradities, en ik voel me ook niet geroepen er ieder jaar enthousiast aan mee te doen. Voor mij persoonlijk is geloven in God niet noodzakelijkerwijs verbonden aan een kerk, een bepaalde religie of aan het naleven van strenge regels op straffe van hel en verdoemenis. Maar zolang ik niet gedwongen word om eraan deel te nemen, mag iedereen van mij gewoon doen waar hij of zij zich prettig bij voelt. De orthodoxe kerk is nu eenmaal een belangrijk onderdeel van de Griekse cultuur, met alles wat daarbij hoort. En natuurlijk heeft het ook wel wat, zo’n dorpsplein vol opgewonden mensen die elkaar met een brandende kaars in hun hand stralend vertellen dat Christus waarlijk opgestaan is. Tenminste – als ze boven de knallen van het vuurwerk en de rotjes uit kunnen komen. Dit jaar hebben we het Paasgebeuren op het middernachtelijke plein maar weer eens gewoon aan ons voorbij laten gaan. Ik denk niet dat de dorpsbewoners ons gemist hebben in de roes van hun grote feest. En feest is het. Vandaag worden er in de tuinen om ons heen volop lammetjes en geiten aan het spit rondgedraaid en met de hele familie plus goede vrienden opgegeten. Flarden muziek drijven naar ons toe en vanuit de bergen hoor ik regelmatig het knallen van geweren, bedoeld om de feestvreugde te verhogen. Naarmate de tsipouro en de wijn rijkelijker vloeien, zullen de schoten ongetwijfeld gevaarlijker worden, maar daar maakt niemand zich druk over. Het is Pasen, het is feest!
En het blijft nog even feest ook, want Bloemetjes-Pluk-Dag, oftewel het kransen-vlechten dat altijd op de 1e mei plaatsvindt, is dit jaar verplaatst naar de 3e mei omdat je nu eenmaal geen kransen kunt vlechten als je lammetjes aan het spit moet ronddraaien. Een extra vrije dag is nooit weg, en tegen drie dagen feestvieren zegt geen enkele Griek nee. Dus zullen ook morgen en overmorgen ongetwijfeld in het teken staan van barbecueën met familie en vrienden. Het vasten is voorbij, men is geestelijk en lichamelijk gezuiverd, en nu mag er weer met volle teugen genoten worden van de goede dingen van het leven.
Wij hebben dat genieten vorige week al gedaan, samen met mijn vriendin Petra en haar man Gijs, die met mij mee terug gevlogen zijn toen ik na mijn reisje Nederland – mijn moeder werd negentig jaar – weer naar huis ging. Wie mij volgt op Facebook weet al dat ik mijn terugvlucht moest uitstellen vanwege heftige rugklachten, zodat ik mijn zestigste verjaardag onverwachts in het vaderland heb doorgebracht. Gelukkig is het toch een mooie verjaardag geworden, met koffie en Bossche Bollen vol slagroom, en heb ik zelfs verjaardagsbezoek gekregen van mijn jongere zus en mijn schoonzus, iets wat normaal gesproken natuurlijk niet mogelijk is. Bovendien hebben we het de dag na aankomst hier in Pilion nog een keer dunnetjes overgedaan, dus ik ben niets tekortgekomen.
En nu gaan we met rasse schreden op weg naar de zomer, die ongetwijfeld ook weer vele feestelijke dagen voor ons in petto zal hebben. Warme, zonnige dagen, doorgebracht in lome sferen omdat het te heet zal zijn om al te veel hooi op de vork te nemen. Ik verheug me alweer op mijn strandmomentjes onder de parasol met mijn luchtbed, mijn frappé en mijn boterhammetjes met gebakken ei. Ik kijk uit naar de zomerbezoekjes van vrienden en kennissen, naar de kletsavondjes in de taverne, en naar de tochtjes over het schiereiland met manlief. Uw rug moet beweging hebben, zei de chiropractor in NL streng, en dat gaan we zeker doen. Wandelen moet ik, iedere dag. En zwemmen ook _ hoewel ik dan eerst de borstcrawl onder de knie moet zien te krijgen, want mijn ouderwetse en niet al te fanatieke ‘schoolzwemmen’ blijkt helaas niet goed te zijn voor mijn rug en mijn eveneens zwakke nekwervels.
Tja, we gaan het allemaal meemaken. Voorlopig moet er tussendoor ook nog flink gewerkt worden, want alleen van de zon kan niemand leven. Zelfs niet in Pilion! Of ik de komende maanden naast mijn maandelijkse redactie- en correctiewerk verder kan schrijven aan mijn ‘Verhalen van de Kalderimi’-boek is nog maar de vraag. Lang achter de computer zitten staat mijn rug op dit moment niet toe, dus ik zal prioriteiten moeten stellen. ‘Lief zijn voor mezelf’ heeft nooit echt hoog op mijn prioriteitenlijst gestaan, maar strompelend uit bed komen is ook niet leuk. Dus misschien wordt het toch wel hoog tijd dat ik iets meer uurtjes vrijmaak voor dingen die mijn lijf ten goede komen. En eerlijk is eerlijk, zo moeilijk moet dat toch niet zijn in een omgeving als Pilion!
In mijn hoofd moet dringend een knopje om, zover ben ik inmiddels wel. Hoe en wat… daar ben ik nog niet helemaal uit, maar ook dat komt vast goed. Komt tijd, komt raad, is mij altijd geleerd. En zolang ik die tijd maar hier in Pilion mag doorbrengen, vind ik het best. Want zeg nou zelf: zóveel feestelijke dagen in een jaar… dat hebben ze in de rest van wereld niet 😉
♥♥♥♥♥
Wilma Hollander
Kato Gatzea,
Griekenland
website: http://wilmahollander.nl