Leven als kat en hond
Zesendertig graden in de schaduw geeft de buitenthermometer hier op dit moment – drie uur in de middag – aan. Ik wil niet eens weten hoeveel het dan op straat in de zon is. Wat ik wel weet, is dat onze hond Ira de afgelopen twee loeihete dagen stoïcijns weigert om aan het eind van de middag haar dagelijkse uitlaatrondje te lopen. Na haar middagsiësta in onze van airco voorziene slaapkamer stapt ze tegen zes uur monter naar buiten, posteert zich vervolgens languit op haar buitenbankje, en blijft daar demonstratief liggen – wat we ook zeggen of hoe uitnodigend we ook met de riem of haar lievelingssnoepjes zwaaien.
Een zeer verstandige, zelf nadenkende hond hebben wij. Dat hoort bij Griekse berghonden, heb ik me laten vertellen. Schapenhoeders zijn het, en het is vrij normaal dat die dagenlang zonder enig menselijk toezicht in hun uppie voor de kudde zorgen. Het zit in hun genen om zelf beslissingen te nemen. Heel prijzenswaardig als ze boven in de bergen hun eenzame werk doen, maar voor een huishond – of liever gezegd voor de baas van zo’n huishond – kan het knap frustrerend zijn. Zoals wanneer je puffend en knarsetandend die heerlijk luchtige bikini – dagelijkse kledij bij deze temperaturen – toch maar even verwisseld hebt voor wat passender kledij om de hond uit te laten. Een hond die het geheel tegen haar normale gewoonte in dus gewoon vertikt om van het bankje af te komen. Dan sta je toch een beetje voor paal met je goeie bazengedrag!
En voor ik nu allerlei woedende dierenliefhebbersreacties over me heen krijg: nee, we laten haar bij deze temperaturen niet over het asfalt lopen, we blijven in de schaduw, en het uitlaatrondje gaat naar de op honderd meter afstand liggende zee. Waar ze dan meestal naar kijkt met een blik van: wat moet ik hiermee? Je dacht toch niet dat ik dáárin ga? Na enige aandrang wil ze nog weleens tot aan haar kuiten erin lopen, om ons een plezier te doen, maar ze is over het algemeen meer geïnteresseerd in wat er aan de vloedlijn op het strand ligt. Vooral een rottende vis is favoriet. Om in te rollebollen, uiteraard. En dat terwijl ze op momenten dat wij er absoluut niet op zitten te wachten er vaak in één streep vandoor gaat, uit zichzelf het water in plonst en er vrolijk op los zwemt. Dat gebeurt met name wanneer de weg door zee korter is dan de weg over land. Want waarom zou je om al die rotsen heen lopen als je via het water veel sneller bent waar je moet zijn? Ik zei het al: het is een hond die zelf nadenkt.
Er is niets mis met zelf nadenken. Wij mensen denken ook na. Dat is wat ons van andere levende wezens hier op aarde onderscheidt. Zo heb ik dat vroeger tenminste geleerd. Maar de laatste jaren lijkt er in dat menselijk denkvermogen toch een behoorlijke kortsluiting te zijn ontstaan. Of zie ik dat verkeerd? Ben ík misschien degene die in de war is als ik denk dat een man als Donald Trump niet geschikt is als president van een wereldnatie? Heb ík het mis als ik denk dat geweld nooit en te nimmer met geweld op te lossen is? Ben ík degene die gestoord is als ik eerder denk aan wat de ene mens de andere aandoet dan aan het vinden van een of ander digitaal gecreëerd wezentje? Tja… je zou het haast wel gaan denken.
Ik kijk naar mijn hond, die het geen enkel probleem vindt haar leven te delen met de kat. Een kat die regelmatig tussen de kippetjes van de achterbuurvrouw mee scharrelt. Ik zie hoe in de dierenwereld allerlei verschillende soorten dieren met en naast elkaar leven en ik denk: waarom kunnen zíj dat wel en waarom kan de mens, ondanks zijn fantastische denkvermogen, dat niet? ‘Het is bij de beesten af,’ zeggen we hoofdschuddend, en daar bedoelen we niets positiefs mee. We zijn er namelijk heel goed in om te laten merken hoe minachtend we over dieren denken. Uitspraken als ‘Ze leven als kat en hond’ of ‘Jeetje, jij bent echt een domme koe!’ liggen op ieders lippen. Ha, als dieren mensen waren, zouden ze flink op hun poot spelen over dit soort beledigingen. Ze zouden loeihard brullen over discriminatie, over racisme, ze zouden de straat op gaan om en masse te protesteren en degenen met klauwen zouden die zonder scrupules gebruiken om te doden.
Maar dieren doen dat allemaal niet…
Soms vraag ik me af wat onze Ira denkt als ze ’s avonds aandachtig met me meekijkt naar het journaal. Als ze ziet hoe wij mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, hoe we elkaar afslachten, hoe angst en haat gebruikt worden om macht over anderen te krijgen. Maar dieren denken niet, heb ik altijd geleerd. De laatste tijd bekruipt me echter steeds vaker het gevoel dat veel van wat ik in mijn leven heb moeten leren als ‘de waarheid’ niets anders dan grove leugens zijn. Die fantastische mensheid heeft de wijsheid waar we ons zo graag op beroemen namelijk helemáál niet in pacht. We rommelen allemaal – op zijn zachts gezegd – gewoon maar wat aan.
En kijk, daar rolt dan toch weer een positieve gedachte uit, want dat zou dus heel goed kunnen betekenen dat dieren wel degelijk kunnen denken, toch? En gezien het feit dat zij het samenleven met en naast elkaar perfect onder de knie hebben, ben ik er een groot voorstander van om op zeer korte termijn bij hen te rade te gaan en de oplossing van de wereldproblemen in hun handen te leggen. Ik weet namelijk honderd procent zeker dat onze toekomst en die van ons nageslacht er dan een stuk florissanter uit zal zien… 😉
Wilma Hollander
Website: http://wilmahollander.nl
Bron: http://vlaardingen24.nl/nieuws/nieuws/vidv–leven-als-kat-en-hond
