Klaar voor een nieuwe uitdaging – De Ivoorkust

Naam: Meta Bindinga

Huidige woonplaats: Bouaflé, Ivoorkust

Eerder gewoond in: Jakarta, Willemstad, Houten, Istanbul

Leeftijd: 53 jaar

Getrouwd met L. & moeder van volwassen zoon en dochter

Beroep: Leraar Engels en Spaans

Mijn tip voor emigranten in spe: Sta open voor wat er op je af komt en laat je verrassen.

Twee jaar geleden trokken mijn geliefde en ik met een koffertje kleding naar Ivoorkust. We vonden het spannend maar besloten het er toch maar op te wagen. We zaten zoals dat zo eufemistisch heet, ‘in between jobs’ en waren ‘beschikbaar voor een nieuwe uitdaging’ dus waarom niet?

Ik was nooit eerder in Afrika geweest.  L. had een paar jaar ervoor een werkbezoek aan Nigeria gebracht en was daarvan onder de indruk maar niet enthousiast. Het gevoel dat was blijven hangen was er vooral een van onveiligheid.  Debet aan dit gevoel waren o.a. het verplicht rijden in colonne en een afsluitend uitje naar het strand onder toeziend oog van drie beveiligers met Kalasjnikovs om de schouder…nee, echt uitbundig was L. niet. Toch zijn we gegaan, want redeneerden we, ‘we hoeven niet te blijven. De kinderen zijn volwassen en zelfstandig en financieel zijn we zo vrij als een vogeltje’.

We hoeven niet te blijven

Gelukkig maar. Want wat is het een ervaring om in dit onbeduidende dorp in het hart van Ivoorkust te mogen wonen! Ik noem het wel eens onze Vinex in Afrika, want cultureel valt er in ons dorp niet veel te beleven. Ivoorkust was tot een paar jaar geleden nog verwikkeld in een akelige burgeroorlog, dus het land is vooral druk met wederopbouw. Dingen moeten praktisch zijn. Zo ook hier.

We wonen aan de voet van een uitgestrekt nationaal park maar mogen er uit veiligheidsoverwegingen niet in. ‘Bovendien’ vertrouwt de verantwoordelijke ranger me toe  ‘is er geen wild meer te bekennen. Allemaal afgeschoten door stropers en bandieten die zich er schuil houden’.

L. op weg terug naar kantoor na een bliksembezoekje aan het zwembad waar ik baantjes trek. De rode kratten op de achtergrond moet hij nog vullen.

We wonen niet erg idyllisch

We wonen sowieso niet erg idyllisch. Wel praktisch. Onze woning doet een beetje denken aan de eerste lichting vakantie huisjes van Sporthuis Centrum en zijn waarschijnlijk net zo oud.  Ons ‘park’ is onderdeel van het fabrieksterrein en we delen met de overige bewoners (mannen uit het team van L. en hun gezinnen) een zwembad en een overdekt terras.

Ten tijde van de burgeroorlog namen militairen hun intrek in de huisjes en woonden ze volledig uit, heb ik me laten vertellen. Nog steeds hangen militairen in burger op stoelen of brommers bij de ingang van ons complex. Ze schijnen betaald te worden voor hun diensten, ook al zitten er gewone bewakers en is het me niet duidelijk om welke diensten het precies gaat.

Voordeel van wonen op deze plek is dat L. een reistijd heeft van ongeveer drie wandelminuten en thuis komt lunchen en crashen; de siësta is inmiddels helemaal ingesleten in ons ritme. Bovendien stroomt er altijd schoon drinkwater uit de kraan (dit maakt L. in zijn waterfabriek zodat hij er zijn drankjes mee kan maken) en zitten we nooit lang zonder stroom. Als deze namelijk uitvalt –en dat gebeurt vaak- springt direct de fabrieksgenerator aan waarop onze huizen zijn aangesloten.

Mijn handen jeuken

Hoewel de nood in het onderwijs groot is – geen geld, enorme klassen – kom ik hier tot mijn frustratie niet aan de bak. Ik zou zó graag een handje helpen en natuurlijk hoef ik heus niet op de loonlijst.  Voor mijn vertrek naar Ivoorkust ontdek ik dat er een SOS kinderdorp is in Yamoussoukro, de hoofdstad van Ivoorkust en voor mij een ruim uur rijden, maar ze kunnen me er niet gebruiken.

Feest op ‘onze’ sponsorschool. L.’s oude voetbalteam uit NL heeft voetbalspullen ingezameld. De jongens showen ze met trots.

Soms moet je helemaal terug naar nul om jezelf opnieuw te ontdekken

Klinkt dit als een klaagzang? Misschien wel. Maar kennelijk was dit nodig om een volgende stap te kunnen zetten. Na bijna twee jaar observeren en verwerken ging ik aan de eettafel zitten en begon te schrijven.  Er kwam geen einde aan. Zoveel indrukken, grote en kleine gebeurtenissen…. het moest er allemaal uit.  Er kwam een blog waar ik foto’s voor nodig had, dus ik toog naar de markt mét camera, zónder boodschappentas. Dit gaf een heel andere dynamiek aan mijn rondje markt. Ook ben ik inmiddels opnieuw in gesprek met SOS kinderdorpen over hoe ik hen tot nut kan zijn.

Iedereen is uitgelaten.

Soms moet je helemaal terug naar nul om jezelf opnieuw te ontdekken en je omgeving echt tot je te laten doordringen.  Hoewel we hier echt niet nog tien jaar willen blijven, heeft het leven op deze plek ons veel gebracht; Een beetje nederigheid, want in deze omgeving besef je maar al te goed dat je geluk moet hebben met waar je wieg staat. Een stuk flexibiliteit, want niks gaat meteen zoals je het had bedacht. En een flinke portie levensvreugde, want je leert hier de kunst verstaan om geluk en schoonheid te vinden in kleine dingen.  In échte dingen.

Als vorsten onthaald worden betekent ook dat je op zijn minst even aan tafel moet zitten.

Hoe het zit met ons sociale leven

Vrienden vragen ons af en toe hoe het zit met ons sociale leven en of we een beetje een leuke kennissenkring hebben opgebouwd. Die vraag is lastig te beantwoorden want hoewel mensen erg vriendelijk en open zijn, horen we er niet echt bij. Misschien omdat de culturele verschillen te groot zijn, of omdat er helemaal geen expat gemeenschap is en men simpelweg niet gewend is buitenstaanders op te nemen. Ga maar in een gemiddeld dorp in Nederland wonen … menigeen zal kunnen beamen dat het heel lang duurt voor je je plekje hebt veroverd.

Het overdekte deel van de markt

Activiteiten

Het kerk koor in actie tijdens de Kerstmis.

Er zijn bij ons in het dorp weinig activiteiten waarbij we kunnen aansluiten. Eigenlijk zijn er maar twee dingen te doen: Een rondje markt voor  eten in de pan en de nodige couleur locale, en een rondje religie. Wij gaan regelmatig naar de katholieke kerk op zondagmorgen, niet zozeer voor spirituele voeding maar wel voor kleur, muziek en een algeheel geluksgevoel.  Deel zijn van een mis op een plek waar mensen niet veel hebben en toch vol overgave dank zeggen voor alles wat ze wél hebben…dat doet wat met je. Bovendien is het een manier om mee te draaien in de lokale gemeenschap. Als we een paar weken hebben overgeslagen wordt er bij L. op de limonadefabriek geïnformeerd waarom we niet van de partij waren.

Man op fiets met de basiliek van Yamoussoukro op de achtergrond.

Bij bijzondere gelegenheden gaan we naar de mis in de basiliek van Yamoussoukro en kijken onze ogen uit. In eerste instantie vond ik het een megalomaan bouwwerk dat totaal mis-matchte met de omgeving, maar dat ligt na de rondleiding door een uitstekende gids nu wel wat genuanceerder. Ook golfen we er regelmatig bij de  President Golfclub: Prachtige banen, maar liefst achttien holes in een schitterend landschap; vriendelijke, kundige caddies en het is er altijd uitgestorven. Nooit een betere speler achter je om je op te jutten.

Verder zijn we regelmatig in Abidjan om inkopen te doen. We halen er al die dingen die we bij ons in het dorp niet kunnen krijgen en genieten zo’n weekend van het feit dat er iets te kiezen valt bij het uitgaan. De stranden vlakbij zijn prachtig maar in zee valt niet te zwemmen, want de branding is veel te ruig. Dat is wel iets om rekening mee te houden. Pootje baden kan natuurlijk wel en je valt in de sterke branding vanzelf om, dus afkoelen lukt ook.

Als je meer wil zien en lezen over het kleurrijke, prachtige Ivoorkust en wat wij daar doen, dan ben je van harte welkom; ‘bon arrivé’ zeggen ze hier in plaats van ‘bienvenu’. Is het je te ver weg, dan heet ik je  virtueel welkom op mijn site: https://metainbouafle.wixsite.com/berichtuit

Ik zie je graag!

Lekker loungen op het strand van Assinie