Heimwee
Het mogen een wonder heten dat ik ooit de stap gemaakt heb om in een ander land te gaan wonen. U moet begrijpen dat mijn wieg (en zeker geen reiswieg) in een klein stadje (Sluis) in Zeeuws Vlaanderen stond. Mijn ouders, maar voornamelijk mijn moeder, dreef een klein kruidenierswarenwinkel waar ook onze woning in gevestigd was. De winkel, het huis en het erf er achter was voor mij als kind mijn wereld. Met een duim in mijn mond en een hand aan moeders rok bracht ik ook voornamelijk daar mijn tijd door. Je kon met recht zeggen dat ik een moederskindje was.
Moederskind maar zeker niet zonder exploreer gedrag. Grenzend aan ons erf werd er een huis gebouwd. En het is gebeurd dat ik als vierjarige in de middagpauze (toen was er nog geen lunch) van de bouwvakkers, klauterend en klimmend mezelf op de nok van het in aanbouw zijnde huis had verschanst. Ik werd ontdekt en gered door een bouwvakker-timmerman die zijn longen uit het lijf schreeuwde dat ik vooral stil moest blijven zitten en me goed vast moest houden. Later zou hij nog veel furore maken en zelfs prijzen winnen als stadsomroeper (google maar eens stadsomroeper Cees Blacke ) te Sluis.
De kleuterschool
De kleuterschool was mijn eerste verwijdering van een geborgen en beschermd bestaan. De eerste schooldag was dan ook al rampzalig voor mij. Naar verluid heb ik daar ook het wereldrecord huilen voor eerste schooldagen gebroken. Het missen van thuis was mijn eerste heimwee ervaring. Er zouden er nog vele volgen.
De lagere school
De lagere school was voor mij niet veel beter Ik was gewoon graag thuis Ik was zeker niet de knapste en intelligentste leerling maar zeker wel de snelste, voor de uitbel was ik meestal al thuis. Dan waren daar die schoolreisjes waar ik absoluut niets mee had. Het duurde maar een dag maar ik had altijd het idee de manier waarop moeders in het algemeen afscheid namen van de kinderen dat we voorlopig niet meer terug kwamen. En dan het achterlijke fenomeen als we weer aankwamen ruim na schooltijd dat dan een juffrouw of een meester ons aanmoedigde om onder de bank van de bus te kruipen om zo de wachtende moeders te laten schrikken. Het kon mijn waardering niet krijgen, wel ongerustheid, stel dat mijn moeder het aftrapt omdat ik niet in de bus zit.
De kolonie
Of dat nog allemaal niet genoeg was werd ik in de zomervakantie op transport gezet naar een kolonie (nu heet dat zomerkamp) Het was een oord waar verwaarloosde of arme kinderen hun schoolvakantie doorbrachten. In mijn geval was het om het thuisfront te ontzien daar mijn moeder een tijd lang in een sanatorium had gelegen om te genezen van tuberculose en ze moest eerst weer in de gelegenheid gesteld worden om het thuis weer op de rails te krijgen. Een ramp voor deze jongen ik leed erg aan heimwee en Ik huilde me vaak in slaap soms verwonderde ik me wel eens dat ik zoveel tranen in mijn bed vond de volgende dag ….of was het bedwateren? Er waren daar ook wel heel bekwame en aardige leidinggevende die heel begripvol en heel aardig voor je waren, vreemd als je bedenkt dat het zeker geen katholieke organisatie was.
Diensttijd
Weer veel later was het de dienstplicht die mij deed gruwen. Ik had ze nog zo gewaarschuwd tijdens de keuring dat ik aan extreme heimwee lijd en of ik niet thuis kon blijven om daar huis en haard te verdedigen bij een eventuele oorlog. Neen ik had het mis en moest onder de wapenen. En natuurlijk zoals voorspeld, ik was liever thuis Ik moest daar dingen leren zoals daar zijn: exercitie, schieten, kleding vouwen, schoenen poetsen, kast opruimen, bed opmaken en vooral luisteren en bevelen opvolgen. Ik denk dat ze dat tegenwoordig slavernij noemen.
Genoeg heimwee ….Ik raakte genezen mede door het toedoen van mijn latere echtgenote en schoonvader die jaren in Afrika gewoond had ze sleepte mij naar alle hoeken van de wereld . Ook onze kinderen hebben het reisvirus gelukkig in hun bloed. Mijn overtuiging is dan nu ook dat reizen de mens positief de wereld in doet kijken. Nu heb ik alleen nog maar een gezond verlangen om mijn familie en vrienden weer te zien.
Toch wil ik even op het heimwee verhaal terug komen in een andere vorm. Op het moment dat ik landgenoten ontmoet gaat het verhaal vaak over de verschillen van waarden en normen of bejegening, die je in een vreemd land tegenkomt. De negatieve ervaringen worden vaak uitgebreid behandeld bijvoorbeeld: je moet eens weten hoelang wij in een wachtkamer moeten wachten voor de dokter, of weet je wel hoeveel formulieren je moet invullen voor dat je hier wat voor elkaar krijgt bij de gemeente. En dan de afspraken, altijd zijn die gasten te laat ! En ze mogen wel eens wat aan de rijvaardigheden werken hier! ze rijden hier als gekken. Kinderen die tot laat in de nacht met hun ouders in het café zitten schandalig! en honden die hele dag aan een ketting liggen, wat zielig!
En zo zijn er nog een rij van zaken die we graag aan de kaak zouden willen stellen in ons nieuwe land. Nu zoals jullie weten kom ik uit het plaatsje Sluis en laat daar toevallig ook Van Dale ( Ja, die van het woordenboek) vandaan komt het boek wordt de “dikke van Dale “ genoemd maar dat was hij zelf bepaald niet. Hij heeft me wel geïnspireerd om te omschrijven wat een benaming zou kunnen zijn voor ons Nederlanders die alles in den vreemden naar hun hand willen zetten en de goede dingen van ons Nederland in een ander land willen inplanteren en opdringen.
Ik ga het nieuwe woord dan ook bij u voorleggen om er alvast aan te wennen het gaat hier om het woord; “ Heimmee “ Al de verworvenheden en gewoontes die we thuis hebben mee nemen naar ons nieuwe leef oord vallen onder deze nieuwe benaming.
Dus laten we afspreken op het moment dat een onzer landgenoten of wij zelf verlangen naar het moment dat het zoals in Nederland zou gaan dan lijd die iemand of wij zelf aan heimmee !
Groet Ferrie
De tweezits bank
Je zoon als gast. Hij belde zijn moeder, onze zoon Tim : “Ma ik heb wat tijd nodig om het één en ander op rails te krijgen ik kom lekker een paar weken naar Portugal”. Leuk maar O jee, was onze reactie Tim kennende zal het wel een probleempje in de relatiesfeer zijn....
Zin in een slippertje?
Ontrouw Oktober en nog bloedheet! reden voor gasten om hun winter wat te bekorten en ons nog wat inkomen te gunnen. Dit maal waren het geen onbekende gasten die onze vakantiewoning ging bevolken maar beste vrienden vanuit Nederland. We hebben een lange geschiedenis...
De vinoloog
Ik heb het al eerder vermeld, kom hier in het dorp even buiten en één of andere buurman nodigt je uit voor een glas wijn. Als je al durft te weigeren dringen ze toch aan met de mededeling dat het er maar om eentje gaat en voor je het weet heb je er al een paar...