Emotie

Het wegbrengen van mijn meisje (vrouw) viel me dit keer zwaarder dan anders. Ze reist per trein van Pombal naar Porto om daar het vliegtuig naar Brussel te nemen. Op Brussel wordt ze afgehaald door een van onze jongens om ze richting Zeeland te brengen alwaar we nog een woning bezitten Ze zal die maandag de arbeid moeten hervatten. Ik moet ze hier weer zes weken missen. Dat ze weer gaat werken valt me niet zwaar er moet toch iemand geld in het laatje brengen, die ik vervolgens uitgeef om onze B&B te renoveren en met lotgenoten bier en wijn te drinken.

Ik heb haar weggebracht naar het treinstation wat een uur reizen behelst, meestal eten en drinken we nog iets als soort van afscheid. Dit keer moest ik nog wat boodschappen doen en er bleef geen tijd over om op die manier afscheid te nemen, we moesten ons warempel haasten en rennen om de trein te halen . Ik had onze hond mee en die besloot nu zijn behoefte te doen, een stippellijn van hondenpoep achterlatend trok ik hem mee het stations perron op. Ik zal het zo wel verzamelen. We waren maar net op tijd en er volgde een vluchtige kus waarvan ik het idee had dat we elkaar net niet raakte en ze verdween in de menigte van overige reizigers . Ik draaide om flikkerde over de hond en vanaf dat gezichtspunt leek de stippellijn van hondenpoep op een streep hondenpoep.

Pijn had ik me niet gedaan na het verzamelen van de uitwerpselen met een rood hoofd ( ik.., niet de uitwerpselen) spoedde ik me naar de auto. Ik merk nu bij het ouder worden dat er emotioneel iets in mij veranderd. Ik krijg tegenwoordig bij het afscheid nemen zo’n “ Limonade gazeuse” prikkelend gevoel in de neus en tranen dringen zich op. Ik kan het niet helpen!

Ik wilde naar huis om te zwelgen in zelfmedelijden nu heeft zelfmedelijden nogal een negatieve klank maar het lijkt me toch beter dan een “ hoog zelfbeeld” dan zou ik totaal anders op de situatie reageren zoals : Ik heb medelijden met mijn meisje omdat ze mij moet missen!
Neen het wordt me nu duidelijk : de overgang heeft zich bij mij ingezet en deal er maar mee Ferrie.

Na de hond extra geaaid en geknuffeld (compensatie gedrag) ingeladen te hebben zal het autootje me weer naar huis moeten brengen. De autoradio ging op vol volume en bij elk kwijl en smartlap-liedje die ik vroeger vervloekte komt dat limonadegazeuseprikkel gevoel ook weer terug.

Potverdrie, aansteller verman jezelf, wees een vent hield ik me zelf voor…..Ik ging wat rechter zitten en laveerde mijn kleine Opel corsaatje door de straten van Pombal en ontwaarde daar een groep opgeschoten jongeren op het trottoir die over wilde steken. Om wat onverschillig te lijken en mijn macho-gevoel op te krikken spuugde ik stoer uit het autoraam……..die na deze actie toch nog gesloten bleek.

Spoedig bereikte ik de A13 en het machogevoel kreeg de overhand (zal het vergelijkbaar zijn met opvliegers bij de vrouwen?) Ik begon wat harder te rijden dan ik normaal doe en begon auto’s met een vastberaden grijns op mijn gezicht in te halen. Ik had spijt dat ik het “corsaatje “ had genomen om Ingrid weg te brengen en de Jeep had thuisgelaten.. die had meer indruk gemaakt op de rest van de weggebruikers, Portugezen zijn er gevoelig voor.

Het was in tegenstelling tot wat je hier aan verkeer tegenkomt redelijk druk en kon me lekker uitleven met de inhaal acties. Plots werd ik ingehaald door een dikke (B)ehoorlijke (M)acho (W)agen en even wilde ik mijn meerdere erkennen maar bedacht me en probeerde aan te haken. Toen gebeurde het meest mannelijke van de dag…..er stond een figuur met uniform langs de kant van de weg die een bijzonder belasting wapen op ons richtte ofwel een “ laser gun ” een halve kilometer later werd het verkeer naar de vluchtstrook geleid en werden onthaald door ernstig uitziende GNR lieden die je vervolgens jou score van de dag doorgaven en er een prijskaartje aan hingen.

Oeps , zoveel contanten had ik even niet bij me (dat moet nog door iemand in Nederland verdiend worden) Ik mocht de 110 euro met een creditcard betalen! Na twee keer de verkeerde pincode te hebben ingetoetst heb ik mijn bijdrage aan het macho-afleer-proces gedoneerd en met een vriendelijke “Bom Dia” kon ik de weg vervolgen. De rit verliep aanzienlijk rustiger en bij thuiskomst heb ik er maar een wit wijntje op genomen wat ik altijd als een vrouwendrankje beschouw.

Aan het eind van de dag ging de telefoon alles was goed gegaan ze had een goede reis gehad en was blij de jongens weer te zien en maandag ga ik monter weer aan het werk. Ik hield mijn weg-avontuur maar even onder de pet. Ze zal het wel weer een onverantwoorde actie vinden. Bij het afscheid liet ze me weten dat ze me nu al een beetje miste.

Ik hing op met een limonadegazeuseprik gevoel in mijn neus!
Groet Ferrie

Te weten: dit voorval is al eerder gebeurt mijn vrouw Ingrid woont nu ook permanent in Portugal.