Emigreren – hoe het begon
Mijn naam is Wilma Hollander, en ik ben een van de vele Nederlanders die het vaderland hebben verlaten om in een ander land een nieuw bestaan op te bouwen. Voor mijn echtgenoot en mij is dat het mooie Pilion geworden, een paradijselijk groen schiereiland aan de oostkant van Griekenland, halverwege tussen Athene en Thessaloniki.
Een ieder heeft zo zijn of haar eigen redenen om uit Nederland te vertrekken. In ons geval was dat, naast mijn nogal vage jeugddroom om eindelijk eens een ‘echt boek’ te schrijven, vooral het gebrek aan vrijheid van leven in NL dat ons steeds vaker een benauwd gevoel bezorgde. Toen wij in 1979 trouwden, was mijn man zeeman en ik stewardess, beroepen die we zo snel mogelijk inruilden voor een huisje-boompje-beestjes-bestaan in Nederland, omdat we elkaar toch wel iets vaker wilden zien dan drie maanden per jaar. We waren daar decennia lang heel content mee, ook al bleef die hang naar het buitenland altijd in meer of mindere mate aan de binnenkant van onze schedels pulken. Waarschijnlijk speelde dat ook wel een beetje mee in ons besluit om definitief naar het buitenland te vertrekken op een leeftijd dat anderen zich opmaken voor de komst van het eerste kleinkind. Dankzij dat wereldverleden hadden wij namelijk geleerd dat niets zeker is. Dat het enige wat telt, vandaag is. Iets belangrijks uitstellen tot morgen, of overmorgen, of later… daar moet je altijd voorzichtig mee zijn, want je weet nooit of er wel een morgen komt. Of wij nog veel morgens tegoed hadden, wisten we niet, en als we onze droom van dat huisje onder een zuidelijke zon waar ik op het met druivenranken overdekte terras een leuk boek zou schrijven ooit nog waar wilden maken, dan moesten we daar toch maar eens mee beginnen. Voor het te laat was.
Nu is het behoorlijk lastig om dromen waar te maken als je weinig of geen geld hebt… maar niet onmogelijk. Waar een wil is, is een weg, zegt het spreekwoord, en dus ging ik naarstig op zoek naar die weg. En zie, op de een of andere manier nam ik de juiste afslagen, want nog geen drie maanden nadat ik serieus op zoek was gegaan naar mogelijkheden, kreeg ik het aanbod om voor een zomer als hostess naar Pilion te gaan, een vrij onbekend Grieks schiereiland waar manlief en ik heel toevallig zeven jaar eerder een goed bevallen veertiendaagse vakantie hadden doorgebracht. Het schiereiland sprak ons aan. We kenden er weliswaar niemand, spraken de Griekse taal niet, waren voor slechts één week via de reisorganisatie verzekerd van een dak boven ons hoofd, maar… het was wel een kans. Een kans die we eigenlijk onmiddellijk gegrepen hebben, want hoeveel kansen kun je verwachten als je achtenveertig en drieënvijftig jaar oud bent? Dus werden de vaste banen en de huur opgezegd, bijna alle bezittingen verkocht of weggegeven en stuurden we één pallet met onze gitaren, de computer, onze cd´s en manliefs timmerkist met een vrachtwagen vooruit. En op 10 april 2005 vlogen we samen, met de rest van ons leven in twee koffers, naar Athene ̶ een nieuw leven tegemoet.
Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder. Ik heb mijn vage droom om eindelijk dat echte boek te schrijven meer dan waargemaakt. Met acht romans in zes jaar tijd heb ik mijn sporen als ‘Hollandse schrijfster in Griekenland’ aardig verdiend. Door heel hard te werken werd de droom waarheid, iets waar ik best heel trots op ben. Makkelijk was ̶ en is ̶ het niet. Van een simpel éénkamer-met-keuken-zonder-warm-water-onderkomen in een huis op een steile berg, via een olijvenboomhut-appartement tussen de krekels naar ons huidige witte boerenhuisje met een rood dak in een grote tuin is niet zonder slag of stoot gegaan. We hebben al heel wat meegemaakt in ons Griekse avontuur, maar spijt van ons vertrek hebben we nooit gehad.
Ja, ik ben een van die mensen die hun dromen achterna zijn gegaan. Op zoek naar inspiratie en ideeën laat ik me graag meevoeren op de woelige golven van het leven. En ondanks alle tegenslagen, alle moeite en al het harde werken vind ik het waarmaken van mijn eigen droom nog steeds het allermooiste wat er bestaat. Ik hoop dan ook dat ik ̶ als persoon en als schrijfster ̶ nog vele jaren mijn huidige én nieuwe dromen met anderen mag delen 🙂
Wilma Hollander
