Emigreren naar Spanje – Granada
Mijn vriend is geboren in Las Canteras (Las Palmas, Canarische Eilanden). Zijn vader is Spanjaard, en zijn moeder is Nederlandse. Toen Valentin 9 jaar oud was, is hij met zijn moeder en zijn jongere zusje en broertje terug gegaan naar Nederland. Een land waar hij nooit heeft kunnen wennen aan het klimaat, en, op latere leeftijd, een hekel kreeg aan de mentaliteit van sommige mensen en alle regeltjes en wetten van de regering.
Altijd heeft hij heimwee gehad naar zijn vaderland. Dit wist ik natuurlijk al, voordat wij een relatie kregen in 2001.
Jaren gingen er voorbij, en vooral als de herfst begon, gingen onze gesprekken over emigreren naar Spanje. In Nederland wilde hij niet oud worden, en zijn droom was altijd al om in Spanje te gaan werken en wonen. Dus hup, internet aan, en zoeken naar een baan in Spanje. Ook via facebook en twitter liet hij mensen weten dat hij werk zocht in Spanje.
Dat viel natuurlijk niet mee in een land dat in crisis verkeerde.
We hadden afgesproken dat hij vooruit ging naar Spanje om daar alvast een basis neer te gaan leggen voor onze toekomst. En we waren het beiden eens dat onze dochter het schooljaar af moest maken en dat we niet halverwege het schooljaar zouden gaan emigreren.
In januari 2012 was het dan zo ver. Hij kon beginnen in Barcelona. Nu woont er best wel wat familie van hem in Barcelona, dus een dak boven zijn hoofd was zo geregeld. Het afscheid viel zwaar, maar we wisten waarvoor we het deden.
Maar helaas was deze droom van korte duur. In maart 2012 moest hij door omstandigheden zijn baan opzeggen, en terug komen naar Nederland. Eenmaal terug in Nederland, en van alles meegemaakt te hebben (overlijden van 2 dierbare en 1 van onze 3 hondjes) besloot Valentin dat hij pas in 2013 weer op zoek zou gaan naar een baan in Spanje. Eerst wilde hij bijkomen van alle gebeurtenissen en de daar bij horende emoties.
In juli kreeg Valentin via twitter een berichtje met de vraag of hij nog steeds op zoek was naar een baan in Spanje. Ja, dat was hij, maar hij twijfelde. Mijn advies was om er wel op in te gaan, want deze kans krijg je misschien nooit meer! Een bedrijf in Granada was op zoek naar Nederlanders. Nou, zo gezegd, zo gedaan. Na 2 sollicitatiegesprekken via Skype was hij aangenomen en in september 2012 kon hij beginnen. Dus opnieuw afscheid genomen van elkaar, en weer viel het zwaar.
De eerste maand verbleef hij in een pension die het bedrijf betaalde. Daarna kon hij daar blijven, maar moest dan 500 euro per maand betalen voor die kamer. Nou, met zijn salaris was dat geen optie. Dus toen via internet op zoek naar een woning….. hij vanuit zijn kamer, en ik vanuit Nederland.
Al snel hadden we een prachtig appartement gevonden met 3 slaapkamers en een groot dakterras in een dorpje net buiten Granada. Eind februari is Valentin daar ingetrokken. Het enige wat hij toen heeft gekocht was een bed, en een opblaasbare relaxstoel. De rest van de meubels lieten we natuurlijk vanuit Nederland overkomen.
1x In de 2 maanden kwam Valentin een lang weekend naar huis, en elke keer als hij dan weer moest gaan waren we verdrietig, maar we hebben ons er doorheen weten te slaan.
Toen hij eenmaal te horen kreeg dat hij een vast contract kreeg voor onbepaalde tijd ging ik in Nederland alles in werking zetten voor de emigratie. Verzekeringen opzeggen, huur opzegen, en nog meer van dit soort zaken. Ook kon ik in huis beginnen met ruimen. Want we konden, en wilden, niet
alles mee nemen naar Spanje. Dus veel weggeven en veel verkocht via Marktplaats. Ook een berg speelgoed en spelletjes van Lizzy hebben we weggegeven aan de speelgoedbank voor arme gezinnen.
Onze dochter heeft haar schooljaar in Nederland afgemaakt, en op 13 juli 2013 was dé grote dag aangebroken. Wij gingen emigreren…! Onze hele huisraad hadden we een dag eerder al in een vrachtwagen geladen van een transportbedrijf die ongeveer 5 dagen later in Spanje zou arriveren.
Nu, ruim één jaar later, wonen we dus nog steeds in Granada en hebben we geen moment spijt gehad dat we de droom van Valentin achterna zijn gegaan. Lizzy doet het voortreffelijk op school en is hier erg gelukkig.
Maar het verhaal is nog niet klaar…
Inmiddels heeft Valentin een aanbod gehad om in Marbella te gaan werken in een fabriek waar hij 5 ploegen zou gaan draaien. Dit is allemaal nog in werking.
Dus hoogstwaarschijnlijk gaan we binnenkort verhuizen richting Marbella. Maar ook hier hebben we afgesproken dat we niet halverwege het schooljaar gaan verhuizen, dus dat wordt dan volgend jaar juli dat we gaan verhuizen. Hebben we mooi nog even de tijd om op zoek te gaan naar een leuk huisje (of appartement) dicht bij de kust. We hebben er zin in…!
Francis Overmeijer
