Een werelddeel te ver

Acht jaar geleden besloten wij van Frankrijk naar Vancouver, Canada te emigreren. Het plan was om er op zijn minst 10 tot 15 jaar te blijven. Ik had voor mijzelf wel al besloten dat ik er niet oud wilde worden, dat wilde ik toch liever ergens in Europa, dichter bij mijn roots. Maar het leek ons een perfecte plek voor opgroeiende kinderen.

De voorbereiding was een geweldige tijd we waren zo enthousiast en konden niet wachten. Via het PNP programma (als investeerders) kregen we het voor elkaar om binnen 6 maanden te emigreren.

April 2007 kwamen we aan in Vancouver, onze kinderen (toen 5 en 11) pikte de laatse maanden school mee en we gingen een prachtige zomer tegemoet. Binnen een paar maanden hadden we een huis gekocht pal naast de prachtige wildernis en de zwarte beren, coyotes en wasbeertjes in de tuin kregen we er als bonus bij. Iedereen genoot van de geweldige natuur en het Noord Amerikaanse leven.

Vancouver staat dan ook al jaren bovenaan de lijst als een van de ”best places to live in the world” met de zee, het strand, de bergen om te hiken en te skiën letterlijk “on your doorstep”. Een vriendelijke multi culturele samenleving en een relatief lage criminaliteit en in tegensteling tot andere delen van Canada heeft Vancouver milde winters en warme zomers.

Al snel hadden we een gezellige kennis en vriendenkring opgebouwd en de kinderen hadden totaal geen probleem om zich aan te passen.  Onze bedoeling was te investeren in een bestaand pretpark (Family Fun Park), maar we hadden gelukkig op tijd in de gaten dat het beter was niet in zee te gaan met de beoogde business partner. Ik zal jullie alle ins en outs besparen, maar uiteindelijk hebben we na 2 jaar zoeken een Indoor Playground overgenomen die een frisse wind en nieuw management nodig had. Binnen een jaar hebben we er een goedlopend bedrijf van kunnen maken.

Alles bijelkaar was ons Canada avontuur een succes, iedereen was gelukkig en gesettled. In de eerste 2 jaar kwamen familie en vrienden op bezoek. Maar voor de meeste bleef het bij deze ene keer, vanwege de afstand en de kosten. Zelf probeerde we één keer in het jaar naar Europa te gaan. Met het hele gezin was dit niet altijd even praktisch en lastig om voor langere tijd weg te gaan vanwege ons eigen bedrijf. Uiteindelijk ging ikzelf of mijn partner met of zonder kinderen.

In het 5^de jaar kreeg mijn man te horen dat hij een zeldzame vorm van Hodgkinlymfoom kanker had, dan staat je wereld ineens wel even stil. Na een zware chemo kuur krabbelde hij er weer langzaam bovenop. Echter bij mij begon het te knagen, wat als een van ons wegvalt, of mischien wel beide, door een ongeluk. De kinderen hadden verder niemand in Canada. We hadden wel vrienden gemaakt in Vancouver, maar de band was toch niet zo close als met mijn oude vertrouwde vrienden of familie. Daarnaast had ik mijn vader in Zuid Italie al 5 jaar niet kunnen bezoeken, omdat ik simpelweg nooit genoeg tijd had om ook nog naar Zuid Italie te reizen. Ook kreeg mijn oudste zus nadat mijn man alles achter de rug had borstkanker en mijn moeder had allerlei problemen met heup operaties en infecties, waardoor ze constant in het ziekenhuis lag en als laatste onderging mijn schoonzus een operatie, waarbij ze 50% kans had het niet te overleven. Als je dan ver wegzit en niet even snel heen en weer kan dan begint de afstand, die in eerste instantie geen probleem was, ineens zijn emotionele tol te eisen.

Toen ik op een gegeven moment nog tussen neus en lippen door liet vallen dat ik het toch wel erg jammer vond de kleine kinderen van mijn broer niet te zien opgroeien en ze amper wisten wie ik was, maakte mijn man de fatale opmerking “misschien moeten we dan toch maar eerder teruggaan naar Europa”.

Ik heb erg getwijfeld, wilde ik ons leven in Canada opgeven en achterlaten? Mijn oudste zoon had op dat moment wel al besloten dat hij in Amsterdam wilde gaan studeren en mijn jongste zoon had meerdere malen al aangegeven dat hij het opgroeien zonder familie miste en hij zijn familie beter wilde leren kennen.

We zijn met de kinderen om de tafel gaan zitten en hebben ze gevraagd wat ze er van zouden vinden om terug naar Europa te gaan. Tot onze verbazing wilde de jongste (ondertussen op en top Canadees) het avontuur aangaan en de oudste had niet al te veel bezwaren aangezien hij toch al in Amsterdam ging studeren. Het is uiteindelijk Engeland geworden, op 1 uur vliegen van Amsterdam, beter dan 9 uur met jetlag. Mijn man is Engels en had zelf al 25 jaar niet meer in Engeland gewoond en de taal was uiteraard geen probleem voor ons. We zitten er nu bijna 2 jaar. Ik ga regelmatig een paar dagen naar Nederland. Ik heb mijn vader vorig jaar opgezocht en ga deze zomer weer naar hem toe. Mijn moeder is erg achteruit gegaan, dus ik ben blij dat ik haar nu wat vaker kan opzoeken. Canada voelde gewoon te ver weg in deze periode van mijn leven, ik ben eind veertiger en mijn man is 9 jaar ouder. Misschien als we het 5 jaar eerder hadden gedaan, waren we zeker langer gebleven, maar toen zaten we nog vast aan een bedrijf in Frankrijk. Uiteindelijk hebben we iets meer dan 6 jaar in Vancouver gewoond en die pakt niemand meer van mij af. Mijn oudste zoon heeft het er wel moeilijk mee dat hij tijdens zijn vakanties niet terug naar “huis” kan en zijn High School vrienden kan opzoeken. Hij heeft ten slotte een belangrijk deel van zijn jeugd in Canada doorgebracht. De jongste heeft zich erg snel weer aangepast. Tja en mijn man en ik?

Beide hebben we het nog steeds moeilijk met onze beslissing, we hadden het liever een aantal jaren uitgesteld en hebben het gevoel dat we ons avontuur te snel hebben moeten afronden. Maar de overstap van lagere naar middelbare school voor mijn jongste zoon heeft het tijdstip van terugkeer bepaald. Hij kon nu in de 1^ste klas middelbare school in Engeland instromen, wat wij toch wel een belangrijke overgang vonden.

We zijn weer een nieuw bedrijf gestart in Engeland en het leven gaat weer verder. We genieten van wat Europa te bieden heeft aan cultuur en diversiteit, iets wat we in Canada miste. Achteraf gezien zijn we ook blij dat we gegaan zijn wanneer we gegaan zijn, aangezien mijn man helaas een 2^de chemo kuur in Engeland heeft moeten ondergaan. Het gaat nu gelukkig weer goed met hem en ook met mijn zus en schoonzus.

Vancouver blijft toch enigzins in mijn hart zitten maar ik denk dat we uiteindelijk de juiste beslissing als gezin hebben genomen. De kinderen hebben de gelegenheid een band op te bouwen met de familie en wie weet gaan ze in de toekomst ver weg wonen maar dat is dan hun eigen keuze.

Ik vraag me af hoe andere hier mee om zijn gegaan. Is een emigratie verder van huis moeilijker of speelt de afstand geen rol? Denk je dat de periode (leeftijd) in je leven wanneer je gaat emigreren invloed heeft op hoe je het ervaart en wat doe je als je levenspartner ernstig ziek wordt of wegvalt.