Een kijk op de wereld als Nederlander in het buitenland
Mijn man heeft 25 jaar erg hard gewerkt in zijn 2 bedrijven om daarna goed te kunnen verkopen en zijn eigen leven vorm te geven. Hoe en waar maakte hem niet uit. Mij wel! Ik ontmoette hem 3 jaar voor we naar Frankrijk vertrokken. Als natuurliefhebber, hovenier en boomverzorger verlangde ik naar een leven in en met de natuur zo ver mogelijk van de bewoonde wereld. Frankrijk had mijn voorkeur, maar was geen must.
Het project kan ik definieren als zelfvoorzienend op een off-grid locatie.
Maar zo gedefinieerd hebben we het in 2008 niet. We wilden graag vrij zijn in hoe en wat we deden, voor onszelf zorgen met de beschikbare middelen. ‘Eigen boontjes doppen’ zou een goede benaming zijn, toen en nu nog steeds.
We wonen hier nu ruim 6 jaar permanent. Klaar zijn we nooit, dus een antwoord op deze vraag heb ik niet. Zelfvoorzienend leven in een altijd veranderende wereld kent geen eindpunt. Maar we zijn ‘in onze basis voorzien’ wel een heel eind.
We hebben water, onderdak, verwarming en eten en zijn al veelverder als dat we ooit dachten te moeten gaan of te willen komen.
Ons huis in Nederland, hebben we in de afgelopen 7 jaar niet kunnen verkopen of degelijk kunnen verhuren voor langere tijd. Dit omdat het huis en perceel duur is, te duur voor de huidige huizenmarkt, door de crisis.
Door de hypotheek en vaste lasten die we in Nederland nog hebben kunnen we Nederland niet ‘afronden’ wat we wel gehoopt hadden.
De kosten, de zorgen, de stress die dit (chronisch) oplevert heeft ons belemmerd, dit in steeds ernstigere mate, om hier en nu in Frankrijk de vaart erin te houden.
De crisis heeft ons niet alleen in de problemen gebracht m.b.t. het huis in Nederland. Ook zijn de reserves die we hadden en nog dachten te krijgen (achtergestelde leningen aan de nieuwe eigenaar van mijn man’s bedrijven, het afronden en opdoeken van zijn holding) in rustig doch gestaag tempo verdampt.
Financieel dus veel tegenvallers, ernstige verliezen en een berg aan stress tegoed.
MAAR……
Dat heeft juist hier en nu ook weer zijn voordelen.
We worden steeds creatiever, inventiever, flexibeler en leren erg veel als het over ‘je eigen boontjes doppen’ gaat.
Het vage idee off-grid zelfvoorzienend te gaan leven krijgt een extra impuls, noem het ‘zachte dwang’ die ons toch tot grote hoogten stuwt.
Gezonder, bewuster, duurzamer, eindelijk vrienden, echt contact met mensen (locals).
Het is jammer dat we het ervaren als strijd om de vrijheid te (leren) ervaren die eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten kunnen zijn op onze stek.
Maar spijtoptanten zullen we nooit worden, het is alles de moeite waard te delen dat wat wel kan en voor meer mensen is weggelegd.
Ik houd een weblog bij, vanaf het moment dat we ons huis in Frankrijk voor het eerst hebben gezien, mei 2008.