De zee

Togo West-Afrika. Ik moet het even kwijt. De zee is gevaarlijk in Togo. De branding is sterk en onstuimig, altijd. Mijn vriend, die goed kan zwemmen, zwemt nooit in zee. Er zijn maar weinig plaatsen waar je redelijk veilig kan zwemmen. Afgelopen Zondag gingen we naar het strand. Het is heet, we drinken wat en lezen een boek. En kijken naar al die mooie mensen.

Het is druk zoals altijd in het weekend. Een groep jonge mensen (ong. 16 tot 20 jaar), een stuk of 25, spelen en dollen in de branding, zoals jonge lui dat doen. Veel lachen en foto’s maken. Dikke pret. Ik kijk op en zie die ene jongen ver in zee. Ik zie iemand de zee inrennen en naar die jongen toe zwemmen. Oef, gelukkig nog op tijd. Met een paar mensen werd de jongen op het strand gebracht. Maar de rest bleef maar wijzen naar zee. Er is nog een jongen in zee, maar er is niemand te zien. De zee is leeg. Er wordt gewacht, met de handen in het haar. Verslagen zitten de mensen in het zand. Een aantal lopen langs de kust. Zoekend. Maar al snel is het duidelijk dat ze moeten wachten tot de zee het lichaam terug geeft.

Mijn boek heb ik die middag niet verder gelezen. Automatisch gaat mijn blik langs het strand, steeds weer. De paniek en de verslagenheid staan nog op mijn netvlies. Ik ben verdrietig om een jongen die ik nog nooit heb gezien. Deze foto is een paar uur later genomen. Eén van de mooiste zonsondergangen die ik hier heb gezien. Alsof de zon wil zeggen ‘ik kan er niets aan doen’. We schuiven de stoeltjes aan en gaan naar huis. Ik kijk nog een keer over het strand, het strand is leeg……