De vinoloog
Ik heb het al eerder vermeld, kom hier in het dorp even buiten en één of andere buurman nodigt je uit voor een glas wijn. Als je al durft te weigeren dringen ze toch aan met de mededeling dat het er maar om eentje gaat en voor je het weet heb je er al een paar gedronken. Het staat hier vol met druivenranken en een ieder maakt zijn eigen wijn. Verwacht geen hoogstandjes, wijn is wijn! ze laten de druiven na gekneusd te zijn op hun eigen schil gisten. Het toevoegen van iets wat de wijn te drinken maakt of te bewaren doen ze niet, met het gevolg dat de wijn meestal wrang en zuur is. Ik heb wel eens het idee dat als ik niet voorzichtig drink er plots een augurk tegen mijn tanden kan klotsen. Een ieder voor zich zelf gaat er prat op de beste wijn van het dorp te hebben….
Dat was ook zo bij het inmaken van olijven maar op het laatste dorpsevenement (wijn drinken en samen zijn) heb ik de hele bevolking van twintig man-vrouw kunnen verrassen met mijn eigen ingemaakte olijven die als beste uit de bus en in dit geval uit de pot kwamen……de lofbetuigingen deden me goed en dat voor een……buitenlander. Dat gegeven heeft mij er toe gezet om maar eens mijn eigen wijn te gaan maken, daar wil ik ook wel eens op scoren!…..
Het begon met me wat in te lezen op internet maar raakte al gauw de draad kwijt gezien het aantal manieren hoe wijn te maken en wat je er al of niet voor nodig hebt. Ik zal zelf wel het wiel uitvinden en met de kennis van hoe ik het niet wil en wel kan! ging ik aan de slag. Het plukken van de druiven liet ik aan Ingrid en Wauter over (mijn oudste zoon) aan die slavenarbeid ga ik niet beginnen, ik ben de productieleider en vinoloog. Het kneuzen van de druiven met een soort van was wringer (zie foto) kon ik zelf wel af en was leuk om te doen. Na twee dagen hadden we drie vaten most (de gewalste druiven en sap) die ik enkele dagen liet staan voor de voor-vergisting…..
Na het filteren van de most hielden we twee vaten van zestig liter toekomstige wijn met de naam samengesteld uit onze voorletters “ Tinto WIF ” over. We hadden de vaten voorzien van een waterslot (een soort kijkglas in S vorm (om te voorkomen dat er lucht in gaat maar wel uit kan) en ze in mijn barretje annex cafeetje gezet. Als de vergisting op gang komt zie je dat aan het geborrel in het waterslot. En dat gebeurde ook. Het leek mij dat de gisting niet erg hard ging, met af en toe een oprisping in het waterslot was het wel gedaan en we vonden dat we maar wat gist moesten toevoegen. Na een gist-goedje te hebben samengesteld en toegevoegd aan de vaten kwam de gisting goed op gang. We keken er naar of het een spannend TV programma was. Het borrelen nam vulkanische taferelen aan en tevreden als we waren werd het tijd voor een wijntje uit een gekochte fles ….
Een paar dagen nadien nam het geborrel af en we moesten met tussenpose van soms 5 of 10 minuten op een oprisping wachten. We wisten dat we geen wijn op één week konden verwachten en dat we de vaten wijn een paar maanden moesten laten rijpen. Elke dag keken we wel even naar het waterslot en af en toe gaf die nog een luchtbel, teken dat de vergisting nog niet ten einde was. Ik hoopte maar dat onze wijn niet op het augurken-nat van de lokalen ging lijken maar voor proeven was het nog te vroeg. Het zal nog maanden duren en die vaten stonden daar maar. Opeens kreeg ik een idee en wilde dat gelijk met Wauter delen . Nu ik hier in Portugal leef is het dan niet logisch als we zelf port maken, stelde ik hem voor. Port heeft natuurlijk veel meer alcohol en is veel zoeter, dus extra gist zorgt voor meer alcohol en suiker voor het zoete….
Aldus geschiede we maakten nog een gist oplossing en namen wat pakken suiker mee en een trechter naar de bar want 60 liter per vat heeft een flink zoetje nodig. We besloten om er maar één vat aan te wagen we zullen dan eindigen met een vat “Tinto WIF” en een vat “ Porto Pa” die laatste omdat het mijn idee was. Na het verwijderen van het waterslot ontstond er een gat waar we het gistgoedje en suiker middels de trechter konden toevoegen. Hoeveel suiker zullen we toevoegen? was de vraag ! we vonden beiden dat 60 liter toch wel een kilootje of 2a3 kon hebben en na de trechter te hebben geplaatst goot ik een pak suiker van twee kilo in de ton leeg, dit was niet zonder gevolg de trechter schoot tegen het plafond en een enorme eruptie kwam opgang de “Tinto WIF” stroomde over de vloer van de bar die gelukkig betegeld is, liters en liters gingen verloren en stroomde over onze schoenen……
De ton was te zwaar om hem even buiten te zetten en de complete bar stonk naar waar een café eigenlijk altijd naar zou moeten ruiken……drank! Het heeft even geduurd vooral alles weer schoon was en gelucht. Na de eruptie heb ik het waterslot weer netjes terug geplaatst en de tonnen in een hoek geschoven om er de eerste maanden niet meer naar om te kijken. Je went er aan dat die vaten in de hoek staan en mijn ongeduld was niet meer zo groot als voorheen. Dit voorjaar, met de grote schoonmaak moesten de vaten wijken uit de bar en mijn nieuwsgierigheid werd toch weer opgewekt . De tijd van proeven was aangebroken, O ja, je ziet ze dat zo mooi doen met een speciaal langwerpig bekertje op een steel die precies in het gat van het vat past. Ik vond het aanzuigen met een slang wel een goed idee….
Na de slang geplaatst te hebben om de wijn over te hevelen in een karaf begon ik aan het zuigwerk. Dat viel voor een roker nog niet mee, er moest toch eens wat harder gezogen worden dan ik dacht. Het delicate proeven in een glas door eerst de wijn te walsen en door de tanden er lucht bij te zuigen en uitspugen zoals je dat de wijnkenner Ilja Gort ziet doen ging bij mij niet op. Na het aanzuigen uit de slang vloog de wijn in mijn verkeerde keelgat en stikte ik zowat de moord, het enige wat ik goed deed was het uitspugen, wat toch zeker mijn bedoeling niet was. Ik kreeg de karaf vol en het werd tijd om Wauter en Ingrid te laten proeven. Ik vulde twee wijnglazen (ik had al geproefd) en Ingrid beet de spits af, als een volleerd wijnproefster volgde ze het ritueel de kleur werd goed bevonden minder tevreden was ze na het walsen, het bleef niet goed aan het glas kleven volgens haar maar de smaak viel haar niet tegen……
Het was de beurt aan Wauter die begon niet aan die onzin van keuren en lucht happen maar nam een paar ferme slokken…..Veel belovend keek ik hem aan ..”Hoe noemde jij deze wijn ook weer? ” vroeg hij met een stalen gezicht, Ik antwoorde verbaasd, hoe kon hij dat nu vergeten, het was toch een samenstelling van onze namen, Wauter, Ingrid en Ferrie ! En licht geërgerd zei ik “ Tinto WIF ”
Nou zei hij, noem mij dan maar voortaan “ Gerard ” ……kun je de W in die naam ook vervangen !
Groet Ferrie Ps..De “ Porto Pa” bleek later op het dorp een succes …..