Buitenlanders

Het grootste gedeelte van mijn leven ben ik een autochtoon geweest en dat beviel wel. Ook gezien het feit dat allochtonen niet altijd even prettig behandeld worden. Raar als je bedenkt dat ze als gelukzoekers worden betitelt. Wat kan er nu op tegen zijn als iemand zijn geluk zoekt? Een ongelukzoeker, dat zou vreemd zijn..! Maar wel makkelijker. Ga maar eens op een voetzoeker zitten…

Nu ik woon in het buitenland en ben inderdaad zelf letterlijk vaker buiten dan vroeger. Ik probeer zo snel mogelijk te integreren maar dat valt taaltechnisch toch lelijk tegen. Ik had er ook een beetje op gerekend dat ik wat meer tijd had gehad. Als mijn bouwactiviteiten achter de rug zijn zal ik mezelf verplichten naar school te gaan.

Het gekke is dat ik me hier dus absoluut geen buitenlander voel. De Portugezen zijn heel aardig voor mij en toch zeker als het ons dorp betreft. Het leuke is dat zij dus wel met een buitenlander te maken hebben en dat er steeds meer buitenlanders zijn die zich in het dorp of omringende dorpen vestigen. Meestal gaat dat om Engelsen of anderen die ook genoeg geld hebben om in een lekker klimaat verder hun leven te leiden. Deze mensen kom je natuurlijk bij allerlei gelegenheden tegen en je kunt dan eens wat ervaringen uitwisselen. Het communiceren verloopt wat makkelijker; tenslotte ken ik genoeg tv-engels om me verstaanbaar te maken. Je wordt eens uitgenodigd voor een borrel of Diner, BBQ, avondje stappen enz.

Op een dag werd ik voorgesteld aan een groep “De vrienden van Portugal”. Onder het genot van een borrel tesamen gekomen om hun aanwezigheid in Portugal te vieren. Dat waren best een hoop mensen bij elkaar en natuurlijk voor de Portugezen is dat economisch niet slecht. In plaats van uitvreters, zoals je buitenlanders in Nederland noemt, zijn het vretenbrengers… Het gezelschap bestond uit Engelsen, Zuid-Afrikanen en Amerikanen. Deze laatsten hadden op mij nogal wat bizarre aantrekkingskracht. Ik heb over het algemeen niet zo’n hoge pet van ze op. Individueel valt het meestal mee, maar als volk…..

Afijn, ik liet me niet door mijn vooroordeel afschrikken en stapte op één van de Amerikanen af voor “A social talk”. Hij stelde zich voor als “John” en ik vroeg hem wat de reden was voor zijn verblijf in Portugal. Daarop antwoordde hij dat zijn vrouw kunstenares was en in Portugal haar muze had gevonden. Met wat doorvragen om er achter te komen wat hij dan gedaan had, vertelde hij dat hij in het leger gediend had en of ik nog een borrel lustte. Later hoorde ik van anderen dat hij voor de inlichtingendienst had gewerkt als spion en heel het platte land van Portugal wist dat. Typisch natuurlijk. Miljoenen Amerikanen en ik loop tegen een medewerker van de CIA aan. Waarom kan die gozer nou niet gewoon schoenmaker zijn…

Nee dan zijn vriend! Het was weken later dat ik de “spy” weer tegen kwam in mijn dorpje . Met een naar zijn zeggen een vriend die hij aan mij voorstelde. Deze vriend had in ons dorpje een huis gekocht en had het plan om over een jaar hier van zijn Pensioen te gaan genieten. Nu was het de bedoeling dat eerst het huis verbouwd werd, met wat meer Amerikaanse luxe onder de kap, onder leiding van zijn hier al wonende vriend John. zodat onze nieuwe Amerikaanse vriend, genaamd Tom, rustig dat werk kon overdragen.

Ik zal Tom even beschrijven zodat je een wat beter beeld krijgt van wat er komen gaat. Tom is 210 cm lang 120 kg en 57 jaar . En hier komt het ……….. Tom is professor in de Engelse taal! Doceert aan de Woodsong Language Institute and University in Jayang-Dong South Korea…

Professor mijn laars..!

Als er één het prototype van een spion is dan is het Tom en niet John! Een leraar Engels is de ideale dekmantel en op een universiteit is het goed inlichtingen vergaren. En met zijn lengte kan hij zo vanuit Zuid Korea heel Noord Korea in de gaten houden! Zijn postuur zal ongenadig opvallen tussen de Koreanen die over het algemeen maar 160 cm lang (kort) zijn. Derhalve zal ieder ander mens nooit geloven dat hij een spion is…

Ik moest het weten! mijn nieuwsgierigheid werd met de dag groter.Ik had geluk ik kwam hem tegen of eigenlijk zag hem zitten en met die lengte was dat niet moeilijk op het terras van de “social club”. Ik schoof aan en hij gaf me een overdreven stevige hand.Het was dat ik geen ring droeg anders had hij nu om drie vingers gezeten.Ik vroeg of hij wat wilde drinken een cola light was het antwoord en ik probeerde het een keer om hem uit zijn tent te lokken en vroeg ” shaken not stirred? ” maar zijn blik verraadde onbegrip dus ik liet het daarbij.

Na een een aantal drankjes en wat prietpraat trok ik de stoute schoenen aan en vroeg hoe hij John ontmoet had, Het was een legermaatje geweest in Afghanistan en Irak. Nu doorvragen dacht ik en vroeg of hij daar ook Engels doceerde Neen was het antwoord die missie kreeg hij later hij moest nu nog voor een jaar naar Polen en kon dan met Pensioen. Ik hield het niet meer en merkte op dat het mij meer leek dat dat hij voor een inlichtingendienst werkte Ik kom wel uit een klein land maar ben niet gek gaf ik hem te kennen.

Hij lachte wat minzaam en stond op legde allebei zijn handen op mijn schouders en zei: ” Ferrie bedankt voor de drankjes en ik zie je volgende zomer weer” zijn hoofd kwam dichter naar mijn oor en vervolgde ” Ik denk dat jij verhalen moet gaan schrijven “
En weg was mijn spion op naar een wat ik denk volgende missie in het kader van ons aller belang.

Nee voor mij is het wel duidelijk. Als er mensen in Nederland zijn die buitenlanders lastig vinden of de Polen die de baantjes afpikken en-of zich anders gedragen, dan weet je waar je mee te dealen hebt.

Maar als hier een buitenlander vertelt wat ie doet …………..???!!

Zo raak ik nooit van dat Hollywoodsyndroom af !!!!