Allemaal aan de keukentafel

jun 7, 2016 | Uit het leven gegrepen, Wilma Hollander

a al het gedonder rond Griekenland van de afgelopen weken zit u hoogstwaarschijnlijk niet te wachten op een column van een Hollandse schrijfster in Pilion over de Griekse crisis. Ik ook niet, dus dat komt goed uit. Het zou toch alleen maar een boze column worden, gericht tegen de arrogante Europese geldinstituten en politici, die nog steeds denken dat ze almachtig zijn. Schijnheilige mannen in driedelig pak met stropdas die een al vijf jaar lang door idiote bezuinigingen geplaagd volk nog verder naar de verdoemenis willen helpen – met als enig doel hun eigen falen te verbloemen. Nee, geef mij knuffelbeer Tsipras en rebel Varoufakis maar. Ik hou wel van dat recalcitrante, van dat lekker de kont tegen de krib gooien en die houding van ‘kom maar op, we lusten jullie rauw!’
Actie is reactie, dat is de laatste tijd wel gebleken. Steeds meer groezelige feiten over de crisis in Europa komen nu naar buiten. Zoals het feit dat de leningen aan Griekenland alleen maar bedoeld waren om de banken overeind te houden. Dat het geld op een piepklein deel na weer net zo hard is teruggestroomd naar de landen die de leningen verstrekten. Nu horen we eindelijk ook eens de andere kant van het verhaal dat de hoge heren, flink geholpen door de media, iedereen door de strot hebben willen duwen, opdat niet zij, maar Griekenland de zondebok zou worden. En zie, sinds onze Tsipras vorige week een paar telefoontjes met Putin heeft gepleegd, blijken er ineens nog een aantal grote partijen – zoals de USA – in de stress te schieten. De reden? Olie natuurlijk! Olie is geld, en geld is macht, en jeetje, laat Griekenland nou toevallig ook nog eens een zeer strategische plek op de landkaart innemen als het gaat om toegang tot de olievelden van het Midden Oosten. Jawel, genoeg reden dus voor flinke paniek in de hoogste regionen.
Kijk, en nu zit ik dus toch weer over die crisis te ratelen, terwijl ik het met u veel liever wil hebben over de leuke dingen in ons Pilionse leven. Want die zijn er natuurlijk ook. Gelukkig wel! Zoals de Griekse les die wij sinds een paar maanden van onze buurvrouw krijgen. Iedere woensdagavond zetten wij ons om negen uur met zijn drieën aan onze keukentafel om te proberen de puntjes op de Griekse Y te zetten. En dat valt om de dooie dood niet mee! Nog afgezien van de lastige grammatica struikelen we ook om de drie woorden over de juiste ’tónos’, oftewel de klemtoon, die zó belangrijk is dat het liggend op de verkeerde lettergreep de betekenis van een woord totaal kan veranderen.
En dan de uitspraak! Ik heb regelmatig het gevoel dat mijn tong totaal in de knoop zit, zo lastig is het om sommige woorden uit te spreken. Verder blijkt mijn Vlaardingse gggg veel te hard te zijn voor de juiste klank van de veel

zachtere Griekse gggg. En aangezien ze daar ook nog eens een aantal verschillende van in voorraad hebben, afhankelijk van wat erachter komt, kunt u zich misschien voorstellen dat er heel wat afgezwoegd wordt bij ons aan die keukentafel. Maar gelachen wordt er ook, hoor. Heel veel zelfs. Vooral sinds ik heb ontdekt dat als ik mijn gggg lekker ‘zwoel’ uitspreek, ik ineens wel de juiste uitspraak te pakken heb. Als ik tegenwoordig naar de supermarkt achter ons loop om iets te halen, probeer ik dus zo zwoel mogelijk mijn Grieks uit te spreken. Een simpel ‘Xaírete!’ (hallo), komt er nu een beetje uit zoals Paul van Vliet vroeger zijn Bram van de Commune ‘Haaaaiii’ en ‘Oeoeoe’ liet zeggen. Tja… Nou ja, alles voor het goede doel, zullen we maar zeggen.
Ik dacht altijd dat ik een aardige talenknobbel had, maar sinds ik hier woon, heeft die knobbel een aardige deuk opgelopen. Ik kan me in een simpel gesprekje best redden, hoor, daar niet van, maar het niveau is niet wat ik van mezelf gewend ben. En dat vind ik na tien jaar toch een beetje beschamend. Vandaar dus de lessen, waarmee we onze buurvrouw volgens haar eigen zeggen ook heel blij mee maken. ‘Omdat jullie zo leergierig zijn,’ legt ze uit, en ze vertelt dat dat bij de pubers die ze dagelijks lesgeeft nogal eens ontbreekt. Ach ja, een herkenbare eigenschap van pubers. Pubers zijn nu eenmaal pubers, ongeacht van welke nationaliteit te zijn. Iets wat volgens mij ook voor volwassenen geldt. Een mens is een mens, overal en altijd. Ik stel voor dat de Europese politici hun gewichtige tafelgesprekken ook maar eens rond de keukentafel gaan voeren. Ik weet haast wel zeker dat de wereld er dan een stuk gezelliger op wordt 😉

Website: wilmahollander.nl